BANDURA LUDWIK, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''LUDWIK BANDURA''' (3 IV 1904 Berlin – 20 VIII 1984 Gdańsk), pedagog, rektor [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP). W latach 1923–1932 pracował w szkolnictwie polskich mniejszości w Niemczech, następnie w Warszawie i Bydgoszczy. Od roku 1950 doktor filozofii (uniwersytet w Toruniu), wykładowca Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, od 1965 profesor tytularny. W latach 1954–1962 prorektor, 1962–1968 rektor WSP. W [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marcu 1968]] zezwolił na wiec protestacyjny studentów. Uprzedzając dymisję, złożył rezygnację. Od roku 1968 dyrektor Instytutu Pedagogiki i Psychologii WSP. W latach 1970–1974 prorektor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]].<br/><br/> | '''LUDWIK BANDURA''' (3 IV 1904 Berlin – 20 VIII 1984 Gdańsk), pedagog, rektor [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP). W latach 1923–1932 pracował w szkolnictwie polskich mniejszości w Niemczech, następnie w Warszawie i Bydgoszczy. Od roku 1950 doktor filozofii (uniwersytet w Toruniu), wykładowca Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, od 1965 profesor tytularny. W latach 1954–1962 prorektor, 1962–1968 rektor WSP. W [[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marcu 1968]] zezwolił na wiec protestacyjny studentów. Uprzedzając dymisję, złożył rezygnację. Od roku 1968 dyrektor Instytutu Pedagogiki i Psychologii WSP. W latach 1970–1974 prorektor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]].<br/><br/> | ||
Zajmował się historią myśli pedagogicznej, współczesną andragogiką, teorią kształcenia szkolnego i wiedzą o nauczycielu. Autor między innymi prac ''Poglądy pedagogiczne Stanisława Staszica'' (1956), ''Zagadnienie błędów uczniowskich'' (1963), ''Trudności w procesie uczenia się'' (1968), ''O procesie uczenia się'' (1972), ''Uczniowie zdolni i kierowanie ich rozwojem'' (1974). <br/><br/> | Zajmował się historią myśli pedagogicznej, współczesną andragogiką, teorią kształcenia szkolnego i wiedzą o nauczycielu. Autor między innymi prac ''Poglądy pedagogiczne Stanisława Staszica'' (1956), ''Zagadnienie błędów uczniowskich'' (1963), ''Trudności w procesie uczenia się'' (1968), ''O procesie uczenia się'' (1972), ''Uczniowie zdolni i kierowanie ich rozwojem'' (1974). <br/><br/> | ||
| − | Członek PZPR. Odznaczony między innymi odznaką Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polaki, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1974), pamiątkowym medalem założenia UG (1974) | + | Członek PZPR. Odznaczony między innymi odznaką Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polaki, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1974), pamiątkowym medalem założenia UG (1974). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jego imię otrzymało Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych przy ul. Piecewskiej 9. {{author:MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 22:47, 13 mar 2021
LUDWIK BANDURA (3 IV 1904 Berlin – 20 VIII 1984 Gdańsk), pedagog, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP). W latach 1923–1932 pracował w szkolnictwie polskich mniejszości w Niemczech, następnie w Warszawie i Bydgoszczy. Od roku 1950 doktor filozofii (uniwersytet w Toruniu), wykładowca Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, od 1965 profesor tytularny. W latach 1954–1962 prorektor, 1962–1968 rektor WSP. W marcu 1968 zezwolił na wiec protestacyjny studentów. Uprzedzając dymisję, złożył rezygnację. Od roku 1968 dyrektor Instytutu Pedagogiki i Psychologii WSP. W latach 1970–1974 prorektor Uniwersytetu Gdańskiego.
Zajmował się historią myśli pedagogicznej, współczesną andragogiką, teorią kształcenia szkolnego i wiedzą o nauczycielu. Autor między innymi prac Poglądy pedagogiczne Stanisława Staszica (1956), Zagadnienie błędów uczniowskich (1963), Trudności w procesie uczenia się (1968), O procesie uczenia się (1972), Uczniowie zdolni i kierowanie ich rozwojem (1974).
Członek PZPR. Odznaczony między innymi odznaką Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polaki, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1974), pamiątkowym medalem założenia UG (1974). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Jego imię otrzymało Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych przy ul. Piecewskiej 9.
