ABICHT JOHANN GEORG, rektor Gimnazjum Akademickiego, pastor
Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File: Johann_Georg_Abicht.jpg|thumb|Johann Georg Abicht, ''Theses theologicae de necessitate et utilitate revelationis divinae, in usum studiosae juventutis conscriptae'', Gedani 1720]] | [[File: Johann_Georg_Abicht.jpg|thumb|Johann Georg Abicht, ''Theses theologicae de necessitate et utilitate revelationis divinae, in usum studiosae juventutis conscriptae'', Gedani 1720]] | ||
− | '''JOHANN GEORG ABICHT''' (21 III 1672 Königsee, księstwo Schwarzburg – 5 VI 1740 Wittenberga), rektor [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku, pastor [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Syn kupca wyrobami skórnymi Johanna Michaela i Margarethy Magdaleny. Od 1685 do 1692 uczył się w gimnazjum w Rudolstadt. W latach | + | '''JOHANN GEORG ABICHT''' (21 III 1672 Königsee, księstwo Schwarzburg – 5 VI 1740 Wittenberga), rektor [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]] w Gdańsku, pastor [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]]. Syn kupca wyrobami skórnymi Johanna Michaela i Margarethy Magdaleny. Od 1685 do 1692 uczył się w gimnazjum w Rudolstadt. W latach 1691–1697 studiował w Jenie i Lipsku. Od 1697 magister filozofii. Asesor fakultetu filozofii w Lipsku, od 1702 tamże profesor języka hebrajskiego. We wrześniu 1708 zrobił licencjat z teologii, w listopadzie tego roku obronił w Lipsku doktorat z teologii. Od 1710 kaznodzieja w kościele św. Pawła w Lipsku, od 1711 profesor teologii i rektor Akademii w Lipsku, od 1715 członek Pruskiej Akademii Nauk. <br/><br/> |
− | W 1717 powołany na stanowisko rektora gdańskiego Gimnazjum Akademickiego (introdukcję uczcił skromny utwór w formie modlitwy Jacoba Zizaua), jednocześnie zwyczajowo został pastorem w kościele św. Trójcy. Opuścił Gdańsk, zostając w | + | W 1717 powołany na stanowisko rektora gdańskiego Gimnazjum Akademickiego (introdukcję uczcił skromny utwór w formie modlitwy Jacoba Zizaua), jednocześnie zwyczajowo został pastorem w kościele św. Trójcy. Opuścił Gdańsk, zostając w 1730 profesorem teologii na uniwersytecie w Wittenberdze, ponadto od tego roku pełnił w Wittenberdze funkcję generalnego superintendenta. Od 1739 w stanie spoczynku, zmarł tuż po przyjęciu go do Królewskiego Pruskiego Towarzystwa Naukowego.<br/><br/> |
− | Znakomity hebraista i językoznawca, jako teolog wykazał się krytycznym, choć stosunkowo otwartym nastawieniem wobec nowych, oświeceniowych prądów. Polemiki kierował zwłaszcza przeciwko materializmowi Johna Locke’a, Voltaire’a i Gottfrieda Wilhelma Leibniza, obawiając się, że toruje on drogę ateizmowi. Podczas pobytu w Gdańsku polemizował z jezuitą Gottfriedem Hannenbergiem w dobie tumultu toruńskiego z 1724. Najważniejsze prace: ''Theses de quibusdam Theologiae Naturalis capitibus'' (1726), ''Praelectiones de creatione mundi in quibus quaedam Leibnitii et aliorum opiniones examinantur'' (1738). Epitafium jego syna Christiana (24 I 1710 Lipsk – 3 V 1724 Gdańsk), zapisanego 18 VII 1721 do drugiej klasy Gimnazjum Akademickiego, żegnanego wierszem żałobnym profesora [[SCHELWIG GOTTLIEB, profesor Gimnazjum Akademickiego | Gottlieba Schelwiga]], zachowało się w kościele św. Trójcy. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Znakomity hebraista i językoznawca, jako teolog wykazał się krytycznym, choć stosunkowo otwartym nastawieniem wobec nowych, oświeceniowych prądów. Polemiki kierował zwłaszcza przeciwko materializmowi Johna Locke’a, Voltaire’a i Gottfrieda Wilhelma Leibniza, obawiając się, że toruje on drogę ateizmowi. Podczas pobytu w Gdańsku polemizował z jezuitą Gottfriedem Hannenbergiem w dobie tumultu toruńskiego z 1724. Najważniejsze prace: ''Theses de quibusdam Theologiae Naturalis capitibus'' (1726), ''Praelectiones de creatione mundi in quibus quaedam Leibnitii et aliorum opiniones examinantur'' (1738). <br/><br/> |
+ | Od 1709 żonaty był z Sabiną Magdaleną z domu Rößler, ojciec czworga dzieci. Epitafium jego syna Christiana (24 I 1710 Lipsk – 3 V 1724 Gdańsk), zapisanego 18 VII 1721 do drugiej klasy Gimnazjum Akademickiego, żegnanego wierszem żałobnym profesora [[SCHELWIG GOTTLIEB, profesor Gimnazjum Akademickiego | Gottlieba Schelwiga]], zachowało się w kościele św. Trójcy. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 10:21, 13 mar 2023
JOHANN GEORG ABICHT (21 III 1672 Königsee, księstwo Schwarzburg – 5 VI 1740 Wittenberga), rektor Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku, pastor kościoła św. Trójcy. Syn kupca wyrobami skórnymi Johanna Michaela i Margarethy Magdaleny. Od 1685 do 1692 uczył się w gimnazjum w Rudolstadt. W latach 1691–1697 studiował w Jenie i Lipsku. Od 1697 magister filozofii. Asesor fakultetu filozofii w Lipsku, od 1702 tamże profesor języka hebrajskiego. We wrześniu 1708 zrobił licencjat z teologii, w listopadzie tego roku obronił w Lipsku doktorat z teologii. Od 1710 kaznodzieja w kościele św. Pawła w Lipsku, od 1711 profesor teologii i rektor Akademii w Lipsku, od 1715 członek Pruskiej Akademii Nauk.
W 1717 powołany na stanowisko rektora gdańskiego Gimnazjum Akademickiego (introdukcję uczcił skromny utwór w formie modlitwy Jacoba Zizaua), jednocześnie zwyczajowo został pastorem w kościele św. Trójcy. Opuścił Gdańsk, zostając w 1730 profesorem teologii na uniwersytecie w Wittenberdze, ponadto od tego roku pełnił w Wittenberdze funkcję generalnego superintendenta. Od 1739 w stanie spoczynku, zmarł tuż po przyjęciu go do Królewskiego Pruskiego Towarzystwa Naukowego.
Znakomity hebraista i językoznawca, jako teolog wykazał się krytycznym, choć stosunkowo otwartym nastawieniem wobec nowych, oświeceniowych prądów. Polemiki kierował zwłaszcza przeciwko materializmowi Johna Locke’a, Voltaire’a i Gottfrieda Wilhelma Leibniza, obawiając się, że toruje on drogę ateizmowi. Podczas pobytu w Gdańsku polemizował z jezuitą Gottfriedem Hannenbergiem w dobie tumultu toruńskiego z 1724. Najważniejsze prace: Theses de quibusdam Theologiae Naturalis capitibus (1726), Praelectiones de creatione mundi in quibus quaedam Leibnitii et aliorum opiniones examinantur (1738).
Od 1709 żonaty był z Sabiną Magdaleną z domu Rößler, ojciec czworga dzieci. Epitafium jego syna Christiana (24 I 1710 Lipsk – 3 V 1724 Gdańsk), zapisanego 18 VII 1721 do drugiej klasy Gimnazjum Akademickiego, żegnanego wierszem żałobnym profesora Gottlieba Schelwiga, zachowało się w kościele św. Trójcy.