ŁASTAWIECKI KAZIMIERZ, aktor, reżyser, dyrektor teatru
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Łastawiecki Kazimierz.JPG|thumb|Kazimierz Łastawiecki, 1975]] | [[File:Łastawiecki Kazimierz.JPG|thumb|Kazimierz Łastawiecki, 1975]] | ||
| − | '''KAZIMIERZ ŁASTAWIECKI''', właściwie Kazimierz Zieliński (11 II 1934 Marianowo – 27 XI 1983 Gdańsk), aktor, reżyser, dziennikarz, dyrektor teatru. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Środzie Wielkopolskiej. W 1956 | + | '''KAZIMIERZ ŁASTAWIECKI''', właściwie Kazimierz Zieliński (11 II 1934 Marianowo – 27 XI 1983 Gdańsk), aktor, reżyser, dziennikarz, dyrektor teatru. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Środzie Wielkopolskiej. W 1956 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie, przez rok asystent Mieczysława Kotlarczyka. W latach 1957–1960 aktor w Teatrze Polskim i Teatrze Nowym w Poznaniu, związany z ruchem studenckim. Występował w Teatrze Satyry przy Estradzie Satyrycznej w Poznaniu.<br/><br/> |
| − | W okresie 1960–1965 był aktorem i reżyserem [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]]. W latach 1965–1969 członek Miejskiej Rady Narodowej ([[RADA MIEJSKA | Rada Miejska]]). W 1967 | + | W okresie 1960–1965 był aktorem i reżyserem [[TEATR WYBRZEŻE | Teatru Wybrzeże]]. W latach 1965–1969 członek Miejskiej Rady Narodowej ([[RADA MIEJSKA | Rada Miejska]]). W 1967 zdał eksternistycznie egzamin reżyserski. Jako reżyser na scenie zawodowej zadebiutował na Scenie Kameralnej w Sopocie, gdzie zrealizował ''Kwiaty polskie'' Juliana Tuwima (luty 1962), w adaptacji [[OSTROWSKA RÓŻA, pisarka, patronka gdańskiej ulicy | Róży Ostrowskiej]]. W latach 1969-1970 reżyser w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W latach 1972–1979 aktor, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Ziemi Gdańskiej (Teatru Dramatycznego) w Gdyni, debiutem reżyserskim w tym teatrze był ''Fircyk w zalotach'' Franciszka Zabłockiego.<br/><br/> |
| − | Preferował repertuar polski (między innymi Stanisław Grochowiak, ''Lęki poranne''; Wiesław Myśliwski, ''Ułani''). Zwolennik teatru monumentalnego, swoją wizję musiał przystosować do skromnych warunków teatru (w gdyńskim Domu Rzemiosła przy ul. 10 Lutego). Zagrał wiele ról drugiego planu. Miał „doskonałą dykcję i wyrazistość gestu teatralnego”. Zagrał tytułową rolę w przedstawieniu ''Wielki Fryderyk'' Adolfa Nowaczyńskiego w Teatrze Dramatycznym w Gdyni, za którą otrzymał nagrodę teatralną wojewody gdańskiego w 1980 | + | Preferował repertuar polski (między innymi Stanisław Grochowiak, ''Lęki poranne''; Wiesław Myśliwski, ''Ułani''). Zwolennik teatru monumentalnego, swoją wizję musiał przystosować do skromnych warunków teatru (w gdyńskim Domu Rzemiosła przy ul. 10 Lutego). Zagrał wiele ról drugiego planu. Miał „doskonałą dykcję i wyrazistość gestu teatralnego”. Zagrał tytułową rolę w przedstawieniu ''Wielki Fryderyk'' Adolfa Nowaczyńskiego w Teatrze Dramatycznym w Gdyni, za którą otrzymał nagrodę teatralną wojewody gdańskiego w 1980. Jedną z ostatnich ról była postać Dyrektora Teatru w symbolicznym spektaklu pt. ''Dwa teatry'' Jerzego Szaniawskiego w reżyserii [[LACHNITT WALERIAN, reżyser, dyrektor teatru | Waleriana Lachnitta]], poprzedniego dyrektora tego teatru.<br/><br/> |
Jako reżyser współpracował ze scenami dramatycznymi i muzycznymi w kraju. Reżyserował gościnnie w [[OPERA BAŁTYCKA | Państwowej Operze]] i [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Filharmonii Bałtyckiej]], Teatrze Muzycznym w Gdyni, w teatrach w Bydgoszczy, Olsztynie i Elblągu. Współpracował z Bałtycką Agencją Artystyczną, pisał scenariusze widowisk i monodramów dla młodzieży. W [[KLUB STUDENTÓW WYBRZEŻA ŻAK | Klubie Studentów Wybrzeża Żak]] założył teatr Uwaga 61, gdzie był reżyserem. Jednoroczna działalność tego teatru wsparta była o teksty zaangażowane politycznie. Zrealizowano trzy premiery (nagradzane ''Wołanie do Mungu'', ''Portret ludobójcy'' i ''Listy z więzień''). Współpracował z Teatrem Rozmów jako reżyser dwóch spektakli (''Nikita Bałmaszow'' według Isaaka Babla i ''Kondukt'' Bohdana Drozdowskiego). Założył i prowadził w latach 1963–1974 [[TEATR PRZY STOLIKU | Teatr przy Stoliku]].<br/><br/> | Jako reżyser współpracował ze scenami dramatycznymi i muzycznymi w kraju. Reżyserował gościnnie w [[OPERA BAŁTYCKA | Państwowej Operze]] i [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Filharmonii Bałtyckiej]], Teatrze Muzycznym w Gdyni, w teatrach w Bydgoszczy, Olsztynie i Elblągu. Współpracował z Bałtycką Agencją Artystyczną, pisał scenariusze widowisk i monodramów dla młodzieży. W [[KLUB STUDENTÓW WYBRZEŻA ŻAK | Klubie Studentów Wybrzeża Żak]] założył teatr Uwaga 61, gdzie był reżyserem. Jednoroczna działalność tego teatru wsparta była o teksty zaangażowane politycznie. Zrealizowano trzy premiery (nagradzane ''Wołanie do Mungu'', ''Portret ludobójcy'' i ''Listy z więzień''). Współpracował z Teatrem Rozmów jako reżyser dwóch spektakli (''Nikita Bałmaszow'' według Isaaka Babla i ''Kondukt'' Bohdana Drozdowskiego). Założył i prowadził w latach 1963–1974 [[TEATR PRZY STOLIKU | Teatr przy Stoliku]].<br/><br/> | ||
W okresie 1965–1971 kierownik artystyczny i reżyser [[TELEWIZJA POLSKA GDAŃSK | gdańskiego ośrodka telewizji]], gdzie wyreżyserował 10 spektakli. Był też realizatorem teatru telewizji. W latach 1974-1977 reżyserował także sztuki [[RADOWICZ KAZIMIERZ PIOTR, dziennikarz, pisarz | Kazimierza Radowicza]] dla Teatru Polskiego Radia. W sezonie 1983–1984 objął kierownictwo literackie Teatru Muzycznego w Gdyni. Od 1963 przez 20 lat współpracował z [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennikiem Bałtyckim”]], publikując felietony o problematyce politycznej, literackiej i filozoficznej, pisał o ludziach teatru i prezentował artykuły przedpremierowe. O teatrze pisał także na łamach [[LITERY, pismo | „Liter”]]. Kawaler „Orderu Uśmiechu". Laureat Nagrody Widzów im. Tespisa w IV Plebiscycie Widzów Teatru Dramatycznego za reżyserię spektaklu „Pieśń ujdzie cało” (1976).<br/><br/> | W okresie 1965–1971 kierownik artystyczny i reżyser [[TELEWIZJA POLSKA GDAŃSK | gdańskiego ośrodka telewizji]], gdzie wyreżyserował 10 spektakli. Był też realizatorem teatru telewizji. W latach 1974-1977 reżyserował także sztuki [[RADOWICZ KAZIMIERZ PIOTR, dziennikarz, pisarz | Kazimierza Radowicza]] dla Teatru Polskiego Radia. W sezonie 1983–1984 objął kierownictwo literackie Teatru Muzycznego w Gdyni. Od 1963 przez 20 lat współpracował z [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennikiem Bałtyckim”]], publikując felietony o problematyce politycznej, literackiej i filozoficznej, pisał o ludziach teatru i prezentował artykuły przedpremierowe. O teatrze pisał także na łamach [[LITERY, pismo | „Liter”]]. Kawaler „Orderu Uśmiechu". Laureat Nagrody Widzów im. Tespisa w IV Plebiscycie Widzów Teatru Dramatycznego za reżyserię spektaklu „Pieśń ujdzie cało” (1976).<br/><br/> | ||
Żonaty z Barbarą Kanold, publicystką, pedagogiem (wicedyrektor gdańskiej Szkoły Baletowej), autorką artykułów z dziedziny baletu, teatru i kultury oraz książek, między innymi o [[JARZYNÓWNA-SOBCZAK JANINA, tancerka, choreograf, pedagog | Janinie Jarzynównie-Sobczak]] (''Rozmowy o tańcu'', 2003), [[MICHALSKI STANISŁAW, aktor | Stanisławie Michalskim]], [[KULKA KONSTANTY ANDRZEJ, profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku | Konstantym Andrzeju Kulce]] i innych. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty z Barbarą Kanold, publicystką, pedagogiem (wicedyrektor gdańskiej Szkoły Baletowej), autorką artykułów z dziedziny baletu, teatru i kultury oraz książek, między innymi o [[JARZYNÓWNA-SOBCZAK JANINA, tancerka, choreograf, pedagog | Janinie Jarzynównie-Sobczak]] (''Rozmowy o tańcu'', 2003), [[MICHALSKI STANISŁAW, aktor | Stanisławie Michalskim]], [[KULKA KONSTANTY ANDRZEJ, profesor Akademii Muzycznej w Gdańsku | Konstantym Andrzeju Kulce]] i innych. {{author: HD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 21:16, 13 lut 2023
KAZIMIERZ ŁASTAWIECKI, właściwie Kazimierz Zieliński (11 II 1934 Marianowo – 27 XI 1983 Gdańsk), aktor, reżyser, dziennikarz, dyrektor teatru. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Środzie Wielkopolskiej. W 1956 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie, przez rok asystent Mieczysława Kotlarczyka. W latach 1957–1960 aktor w Teatrze Polskim i Teatrze Nowym w Poznaniu, związany z ruchem studenckim. Występował w Teatrze Satyry przy Estradzie Satyrycznej w Poznaniu.
W okresie 1960–1965 był aktorem i reżyserem Teatru Wybrzeże. W latach 1965–1969 członek Miejskiej Rady Narodowej ( Rada Miejska). W 1967 zdał eksternistycznie egzamin reżyserski. Jako reżyser na scenie zawodowej zadebiutował na Scenie Kameralnej w Sopocie, gdzie zrealizował Kwiaty polskie Juliana Tuwima (luty 1962), w adaptacji Róży Ostrowskiej. W latach 1969-1970 reżyser w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W latach 1972–1979 aktor, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Ziemi Gdańskiej (Teatru Dramatycznego) w Gdyni, debiutem reżyserskim w tym teatrze był Fircyk w zalotach Franciszka Zabłockiego.
Preferował repertuar polski (między innymi Stanisław Grochowiak, Lęki poranne; Wiesław Myśliwski, Ułani). Zwolennik teatru monumentalnego, swoją wizję musiał przystosować do skromnych warunków teatru (w gdyńskim Domu Rzemiosła przy ul. 10 Lutego). Zagrał wiele ról drugiego planu. Miał „doskonałą dykcję i wyrazistość gestu teatralnego”. Zagrał tytułową rolę w przedstawieniu Wielki Fryderyk Adolfa Nowaczyńskiego w Teatrze Dramatycznym w Gdyni, za którą otrzymał nagrodę teatralną wojewody gdańskiego w 1980. Jedną z ostatnich ról była postać Dyrektora Teatru w symbolicznym spektaklu pt. Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Waleriana Lachnitta, poprzedniego dyrektora tego teatru.
Jako reżyser współpracował ze scenami dramatycznymi i muzycznymi w kraju. Reżyserował gościnnie w Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej, Teatrze Muzycznym w Gdyni, w teatrach w Bydgoszczy, Olsztynie i Elblągu. Współpracował z Bałtycką Agencją Artystyczną, pisał scenariusze widowisk i monodramów dla młodzieży. W Klubie Studentów Wybrzeża Żak założył teatr Uwaga 61, gdzie był reżyserem. Jednoroczna działalność tego teatru wsparta była o teksty zaangażowane politycznie. Zrealizowano trzy premiery (nagradzane Wołanie do Mungu, Portret ludobójcy i Listy z więzień). Współpracował z Teatrem Rozmów jako reżyser dwóch spektakli (Nikita Bałmaszow według Isaaka Babla i Kondukt Bohdana Drozdowskiego). Założył i prowadził w latach 1963–1974 Teatr przy Stoliku.
W okresie 1965–1971 kierownik artystyczny i reżyser gdańskiego ośrodka telewizji, gdzie wyreżyserował 10 spektakli. Był też realizatorem teatru telewizji. W latach 1974-1977 reżyserował także sztuki Kazimierza Radowicza dla Teatru Polskiego Radia. W sezonie 1983–1984 objął kierownictwo literackie Teatru Muzycznego w Gdyni. Od 1963 przez 20 lat współpracował z „Dziennikiem Bałtyckim”, publikując felietony o problematyce politycznej, literackiej i filozoficznej, pisał o ludziach teatru i prezentował artykuły przedpremierowe. O teatrze pisał także na łamach „Liter”. Kawaler „Orderu Uśmiechu". Laureat Nagrody Widzów im. Tespisa w IV Plebiscycie Widzów Teatru Dramatycznego za reżyserię spektaklu „Pieśń ujdzie cało” (1976).
Żonaty z Barbarą Kanold, publicystką, pedagogiem (wicedyrektor gdańskiej Szkoły Baletowej), autorką artykułów z dziedziny baletu, teatru i kultury oraz książek, między innymi o Janinie Jarzynównie-Sobczak (Rozmowy o tańcu, 2003), Stanisławie Michalskim, Konstantym Andrzeju Kulce i innych.
