ŁADA-STUDNICKA KRYSTYNA, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę ŁADA-STUDNICKA KRYSTYNA na ŁADA-STUDNICKA KRYSTYNA, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''KRYSTYNA ŁADA-STUDNICKA''' (16 XI 1907 Czeladź, województwo śląskie – 14 VII 1999 Warszawa), malarka, pedagog. W latach 1926-1928 studiowała w Wolnej Szkole Malarstwa u Jerzego Fedkowicza, w 1928–1929 w Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie u Władysława Jarockiego, następnie do 1932 w warszawskiej pracowni Felicjana Kowarskiego. Od 1928 należała do grupy Pryzmat, była związana z Instytutem Propagandy Sztuki (IPS) w Warszawie. W 1937 przebywała w Paryżu, po powrocie do kraju uczyła w Wakacyjnym Ognisku Rysunkowym w Wiśniowcu (Ukraina), organizowanym przez Liceum Krzemienieckie.<br/><br/> | '''KRYSTYNA ŁADA-STUDNICKA''' (16 XI 1907 Czeladź, województwo śląskie – 14 VII 1999 Warszawa), malarka, pedagog. W latach 1926-1928 studiowała w Wolnej Szkole Malarstwa u Jerzego Fedkowicza, w 1928–1929 w Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie u Władysława Jarockiego, następnie do 1932 w warszawskiej pracowni Felicjana Kowarskiego. Od 1928 należała do grupy Pryzmat, była związana z Instytutem Propagandy Sztuki (IPS) w Warszawie. W 1937 przebywała w Paryżu, po powrocie do kraju uczyła w Wakacyjnym Ognisku Rysunkowym w Wiśniowcu (Ukraina), organizowanym przez Liceum Krzemienieckie.<br/><br/> | ||
| − | Podczas II wojny światowej pracowała między innymi w krakowskiej Kawiarni Artystów (Związek Polskich Artystów Plastyków); po wojnie z mężem [[STUDNICKI JULIUSZ | Juliuszem Studnickim]] w Sopocie współorganizowała Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]). Prowadziła początkowo pracownię rysunku wieczornego oraz pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz, następnie pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa (1951–1970); w 1955 otrzymała tytuł profesora. W 1969 podjęła też pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, gdzie przeniosła się w 1970 i pracowała do 1978.<br/><br/> | + | Podczas II wojny światowej pracowała między innymi w krakowskiej Kawiarni Artystów (Związek Polskich Artystów Plastyków); po wojnie z mężem [[STUDNICKI JULIUSZ, malarz, rysownik, pedagog | Juliuszem Studnickim]] w Sopocie współorganizowała Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]). Prowadziła początkowo pracownię rysunku wieczornego oraz pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz, następnie pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa (1951–1970); w 1955 otrzymała tytuł profesora. W 1969 podjęła też pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, gdzie przeniosła się w 1970 i pracowała do 1978.<br/><br/> |
We własnym malarstwie, inspirując się francuskim impresjonizmem i postimpresjonizmem (między innymi sztuką Claude’a Moneta) oraz rodzimym koloryzmem (np. Zygmunta Waliszewskiego), stosowała dywizjonistyczną, wrażeniową technikę drobnych uderzeń pędzla; komponowała głównie pejzaże, przede wszystkim kaszubskie i pomorskie oraz sceny figuralne w pejzażu, rzadziej portrety. W okresie socrealizmu związana ze [[SZKOŁA SOPOCKA | szkołą sopocką]], próbowała w „tematycznych” pejzażach pogodzić wymogi doktryny z własną koncepcją twórczą; malowała też portrety i uczestniczyła w malowaniu zespołowej kompozycji ''Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku'' (1951). W 2. połowie lat 50. XX wieku powróciła do poprzednich tematów, zbliżając się w przedstawieniach pejzażowych niemal do abstrakcji. Unikała pracy w plenerze, dopiero w pracowni przetwarzała zapamiętany obraz.<br /><br /> | We własnym malarstwie, inspirując się francuskim impresjonizmem i postimpresjonizmem (między innymi sztuką Claude’a Moneta) oraz rodzimym koloryzmem (np. Zygmunta Waliszewskiego), stosowała dywizjonistyczną, wrażeniową technikę drobnych uderzeń pędzla; komponowała głównie pejzaże, przede wszystkim kaszubskie i pomorskie oraz sceny figuralne w pejzażu, rzadziej portrety. W okresie socrealizmu związana ze [[SZKOŁA SOPOCKA | szkołą sopocką]], próbowała w „tematycznych” pejzażach pogodzić wymogi doktryny z własną koncepcją twórczą; malowała też portrety i uczestniczyła w malowaniu zespołowej kompozycji ''Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku'' (1951). W 2. połowie lat 50. XX wieku powróciła do poprzednich tematów, zbliżając się w przedstawieniach pejzażowych niemal do abstrakcji. Unikała pracy w plenerze, dopiero w pracowni przetwarzała zapamiętany obraz.<br /><br /> | ||
| − | Należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1949, w ramach Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie, była komisarzem ekspozycji "Wystawa prac artysty ludowego Nikifora ze zbiorów prywatnych dr. Andrzeja Banacha", w 1962 z [[ŻUŁAWSKI JACEK| Jackiem Żuławskim]] przygotowała ekspozycję wystawy obrazów [[WNUK JÓZEFA| Józefy Wnukowej]]. Pracowała przy tworzeniu polichromii odbudowywanych kamienic przy ulicach Długa i Długi Targ w Gdańsku oraz na Starym Mieście w Warszawie. Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954). Od 1936 zamężna z [[STUDNICKI JULIUSZ| Juliuszem Studnickim]]. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1949, w ramach Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie, była komisarzem ekspozycji "Wystawa prac artysty ludowego Nikifora ze zbiorów prywatnych dr. Andrzeja Banacha", w 1962 z [[ŻUŁAWSKI JACEK, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku | Jackiem Żuławskim]] przygotowała ekspozycję wystawy obrazów [[WNUK JÓZEFA, malarka, artystka tkactwa, pedagog | Józefy Wnukowej]]. Pracowała przy tworzeniu polichromii odbudowywanych kamienic przy ulicach Długa i Długi Targ w Gdańsku oraz na Starym Mieście w Warszawie. Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954). Od 1936 zamężna z [[STUDNICKI JULIUSZ, malarz, rysownik, pedagog | Juliuszem Studnickim]]. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 23:01, 7 lis 2022
KRYSTYNA ŁADA-STUDNICKA (16 XI 1907 Czeladź, województwo śląskie – 14 VII 1999 Warszawa), malarka, pedagog. W latach 1926-1928 studiowała w Wolnej Szkole Malarstwa u Jerzego Fedkowicza, w 1928–1929 w Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie u Władysława Jarockiego, następnie do 1932 w warszawskiej pracowni Felicjana Kowarskiego. Od 1928 należała do grupy Pryzmat, była związana z Instytutem Propagandy Sztuki (IPS) w Warszawie. W 1937 przebywała w Paryżu, po powrocie do kraju uczyła w Wakacyjnym Ognisku Rysunkowym w Wiśniowcu (Ukraina), organizowanym przez Liceum Krzemienieckie.
Podczas II wojny światowej pracowała między innymi w krakowskiej Kawiarni Artystów (Związek Polskich Artystów Plastyków); po wojnie z mężem Juliuszem Studnickim w Sopocie współorganizowała Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych). Prowadziła początkowo pracownię rysunku wieczornego oraz pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz, następnie pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa (1951–1970); w 1955 otrzymała tytuł profesora. W 1969 podjęła też pracę pedagogiczną w warszawskiej ASP, gdzie przeniosła się w 1970 i pracowała do 1978.
We własnym malarstwie, inspirując się francuskim impresjonizmem i postimpresjonizmem (między innymi sztuką Claude’a Moneta) oraz rodzimym koloryzmem (np. Zygmunta Waliszewskiego), stosowała dywizjonistyczną, wrażeniową technikę drobnych uderzeń pędzla; komponowała głównie pejzaże, przede wszystkim kaszubskie i pomorskie oraz sceny figuralne w pejzażu, rzadziej portrety. W okresie socrealizmu związana ze szkołą sopocką, próbowała w „tematycznych” pejzażach pogodzić wymogi doktryny z własną koncepcją twórczą; malowała też portrety i uczestniczyła w malowaniu zespołowej kompozycji Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku (1951). W 2. połowie lat 50. XX wieku powróciła do poprzednich tematów, zbliżając się w przedstawieniach pejzażowych niemal do abstrakcji. Unikała pracy w plenerze, dopiero w pracowni przetwarzała zapamiętany obraz.
Należała do Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1949, w ramach Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie, była komisarzem ekspozycji "Wystawa prac artysty ludowego Nikifora ze zbiorów prywatnych dr. Andrzeja Banacha", w 1962 z Jackiem Żuławskim przygotowała ekspozycję wystawy obrazów Józefy Wnukowej. Pracowała przy tworzeniu polichromii odbudowywanych kamienic przy ulicach Długa i Długi Targ w Gdańsku oraz na Starym Mieście w Warszawie. Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954). Od 1936 zamężna z Juliuszem Studnickim. Pochowana na cmentarzu Powązki Wojskowe.
