Szczyt fasady Lwiego Zamku
, jedna z najwspanialszych renes. kamienic gd., przy ob. ul. Długiej 35. Nazwa pochodzi od umieszczonych w portalu w latach 70. XIX w. 2 postaci leżących, niewielkich lwów. W 2. poł. XIV i pocz. XV w. posesja należała do rodziny Bartela Grossa. W XV w. mieściła się tu krzyż. mennica. Parcela do XIX w. była przejściowa, rozciągała się od ob. ul. Długiej po ob. ul. Ogarną. Nową kamienicę zbudowano 1569 (data w szczycie budynku); autorstwo projektu przypisywane jest Hansowi Kramerowi. W 1573 właścicielem był Peter Behme. Od 1615 posesja należała do ławnika Heinricha Schwarzwalda, następnie do jego spadkobierców ( Johann Karl Schwartzwald). W 1636 gościł w niej król Polski Władysław IV. W XVIII i XIX w. właścicielami byli: Johann Heinrich Lehmann (1781–95), kupiecka rodzina Broschke (1818–29), rodzina Schwanów (1829), księgarz Friedrich Samuel Gerhard (1838–53), kupiec Friedrich Baumann, rodzina Karau (1869–1945). Od XIX w. przyziemie kamienicy pełniło funkcje usługowe, mieściła się tu np. księgarnia, restauracja (od 1903), co doprowadziło do przekształcenia i usunięcia części wspaniałego wystroju. Kamienica trójosiowa, czterokondygnacyjna, z poddaszem, pierwotnie z oficynami. Fasada opięta pilastrami w porządku doryckim, jońskim i korynckim (zmieniającymi się od dołu ku górze). Fryzy poszczególnych kondygnacji z belkowaniem, w którym na osi pilastrów są rzeźbione płyciny. Na osi fasady portal; z 2 kanelowanymi kolumnami ustawionymi na wysokich cokołach, z przyłączami dekorowanymi postaciami geniuszy. Na gzymsie umieszczono leżące figury lwów, pochodzące zapewne z dekoracji przedproża. Szczyt dekorowany pilastrami hermowymi, zwieńczony postacią Cerery. W przyziemiu znajdowała się renes. sień, znana z rycin Johanna Carla Schultza (z 1854) i zdjęć arch. Ściany ogniowe sieni artykułowane były półkolistymi łukami wspartymi na rzeźb. konsolach. Ściana arkadowa wspierała się na kanelowanych kolumnach, ustawionych na rzeźbionych podstawach. Fryz ozdabiały 4 płyciny z dekoracją rzeźbiarską przedstawiającą alegorie Gramatyki, Arytmetyki, Retoryki i Geometrii. Murowana klatka schodowa była przesklepiona. Kamienica zniszczona 1945, odbudowana 1950–53 w pełnej głębokości (jako trójtraktowa) wg projektu architekta Jerzego Bojarskiego, z zamiarem odtworzenia wystroju sieni. Funkcjonalnie połączona z kamienicą nr 36. Fasadę zrekonstruowano wg projektu architekta Wojciecha Zaleskiego w 1953 z użyciem fragmentów zabytkowej kamieniarki. Zabudowy parceli nie odtworzono. Po odbudowie zajmowana pocz. przez pracownie kreślarskie Miastoprojektu, nast. siedziba Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Obecnie w części użytkowana przez Rosyjski Ośrodek Nauki i Kultury; na wyższych kondygnacjach znajdują się pryw. mieszkania.
EBSZ
