SCHWEIGER STEFAN, inżynier, stoczniowiec
| < Poprzednie | Następne > |
STEFAN SCHWEIGER (18 I 1915 Wiedeń – 6 VII 2011 Gdańsk), inżynier, wicedyrektor do spraw technicznych Biura Konstrukcyjnego Taboru Morskiego w Gdańsku. Syn Zygfryda i Stefanii z domu Musiał. W 1933 absolwent IV Państwowego Gimnazjum Humanistycznego im. Henryka Sienkiewicza w Krakowie, w latach 1933–1939 student na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, którą ukończył jako inżynier mechanik. W okresie 1936–1938 był członkiem załogi szkunera Związku Harcerstwa Polskiego „Zawisza Czarny”.
Od maja 1939 pracował jako konstruktor w Biurze Fabrykacji Wytwórni Płatowców w Państwowych Zakładach Lotniczych w Warszawie, od września 1940 do lipca 1944 w Fabryce Samochodów „Ursus” jako konstruktor przyrządów w Biurze Fabrykacji, a także w kuźni i narzędziowni. W latach 1943–1944 słuchacz kursów budowy okrętów i maszyn okrętowych w ramach tajnej Politechniki Warszawskiej. W okresie 1941–1942 żołnierz Związku Walki Zbrojnej, następnie do 1944 Armii Krajowej (pseudonim Deczyński). Uczestnik powstania warszawskiego na Pradze w VI Obwodzie Okręgu Warszawskiego. Uniknął niewoli, we wrześniu 1944 wyjechał do Milanówka, a następnie do Krakowa.
Od maja 1945 w Gdańsku. Jako członek Grupy Operacyjnej Ministerstwa Oświaty kierowanej przez Mariana Pelczara początkowo pracował przy zabezpieczaniu ocalałego księgozbioru Biblioteki Miejskiej. Od maja do lipca 1945 zatrudniony w Biurze Odbudowy Portów, prowadził inwentaryzację dźwigów w gdańskim porcie. Od 1 VII 1945 do 1952 pracował w Stoczni Rybackiej w Gdyni, był zastępcą dyrektora, od grudnia 1946 do marca 1947 dyrektorem, a następnie zastępcą kierownika działu fabrykacji, od stycznia 1949 do grudnia 1950 szefem produkcji, od stycznia 1952 do października 1952 kierownikiem Działu Planowania Produkcji przy budowie 60 kutrów rybackich.
W czerwcu 1947 na Wydziale Mechanicznym Politechniki Gdańskiej (PG) uzyskał dyplom magistra inżyniera mechanika. W 1948 był nauczycielem silników spalinowych na kursach motorzysty kutrowego w Morskim Urzędzie Rybackim w Gdyni. Od 1 X 1951 do 30 IX 1952 pracował na Wydziale Mechanicznym PG.
Od listopada 1952 do marca 1953 pełnił funkcję kierownika Wydziału Planowania w Centralnym Zarządzie Morskich Stoczni Remontowych w Gdańsku. Od kwietnia 1953 do maja 1954 był głównym technologiem w Gdyńskiej Stoczni Remontowej, od czerwca do grudnia tego roku w Gdańskiej Stoczni Remontowej, od stycznia do czerwca 1955 starszym projektantem w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku. W latach 1955–1980 pracował w Biurze Konstrukcyjnym Taboru Morskiego w Gdańsku (od 1970 Biuro Projektowo-Technologicze Morskich Stoczni Remontowych): od lipca 1955 do lipca 1956 był kierownikiem Pracowni Technologicznej, od sierpnia 1956 do kwietnia 1961 naczelnym inżynierem, od maja 1961 do grudnia 1971 zastępcą dyrektora do spraw technicznych, od stycznia 1971 do kwietnia 1980 generalnym projektantem do spraw technologii. Reprezentował Centromor na konferencjach w Europie. Od 1980 na emeryturze.
Autor artykułów, opinii i ekspertyz z zakresu budowy okrętów, mechaniki, mechanizmów i urządzeń okrętowych, współautor skryptu Silnik kutrowy i jego obsługa (1948). W latach 1972–1980 redaktor naczelny „Biuletynu Informacyjnego Zjednoczenia Morskich Stoczni Remontowych w Gdańsku”. W latach 1955–1989 zasiadał w Kolegium Wydawniczym „Techniki i Gospodarki Morskiej”. Członek Polskiego Towarzystwa Nautologicznego (od 1996 członek honorowy), Towarzystwa Przyjaciół Centralnego Muzeum Morskiego ( Narodowe Muzeum Morskie), Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Armii Krajowej, złotą odznaką honorową „Zasłużony Pracownik Morza”.
Był żonaty z Martą z domu Wrzosek (15 I 1915 – 26 XI 1979 Gdańsk), bibliotekarką, od 22 VII 1945 pierwszą kierowniczką filii Biblioteki Miejskiej w Gdańsku-Oliwie, pracowniczką PAN Biblioteki Gdańskiej. Pochowany na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
