ANTKIEWICZ ALEKSY, bokser, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
ALEKSY ANTKIEWICZ (12 XI 1923 Katlewo koło Nowego Miasta Lubawskiego – 3 IV 2005 Gdańsk-Kowale), pięściarz wagi piórkowej, od 1950 lekkiej, wicemistrz olimpijski, trener. Syn Bronisława, robotnika, oraz Leokadii z domu Nabłotna.
Od 1926 mieszkał w Gdyni, ukończył szkołę powszechną na Oksywiu. Boksować rozpoczął w 1938 w Błękitnych Gdynia, po rozwiązaniu klubu w 1939 walczył w zespole Floty Gdynia (bokserskiego mistrza Pomorza). Do 1939 stoczył 20 walk pokazowych (15 wygrał przez nokaut, jedną na punkty, trzy przegrał na punkty, jedną zremisował). Podczas II wojny światowej przebywał na przymusowych robotach, pracował w gospodarstwie rolnym koło Fromborka i w warsztatach naprawy taboru kolejowego w zachodniej części Niemiec, wyzwolony z obozu pracy w Burghausen (Bawaria) przez VIII Armię USA, walczył na ringu z jej żołnierzami.
Po powrocie (przez Czechosłowację) do Gdyni podjął pracę na holowniku „Żuraw”. Był zawodnikiem Gromu Gdynia (1945–1946), Kotwicy Gdynia (1946), Milicyjnego Klubu Sportowego Gdynia (1946–1948), z którym w 1946 był drużynowym mistrzem okręgu gdańskiego, a w 1947 i 1948 drużynowym wicemistrzem Polski. Po reorganizacji klubu (od początku rozgrywającego mecze w Gdańsku) w 1949–1955 zawodnik tej samej sekcji bokserskiej pod nazwą Gwardii Gdańsk ( GKS Wybrzeże), z którą był drużynowym wicemistrzem Polski w 1950 i w 1952/1953. Do 1949 mieszkał w Gdyni-Oksywiu, następnie w Gdańsku.
Brązowy medalista na igrzyskach olimpijskich (IO) ( olimpijczycy gdańscy) w wadze piórkowej w 1948 roku (13 VIII, Londyn, pierwszy po II wojnie światowej polski medal olimpijski i jedyny dla Polski podczas tej olimpiady), srebrny medal na IO w 1952 (Helsinki). Brązowy medalista Mistrzostw Europy (ME) w 1953 (Warszawa) w wadze lekkiej. Startował też w ME w 1947 (Dublin) i w 1949 (Oslo), dochodząc do ćwierćfinałów wagi piórkowej, podczas ME w 1951 (Mediolan) odpadł w eliminacjach wagi lekkiej. Pięciokrotny indywidualny mistrz Polski: 1947, 1948, 1949 i 1950 w wadze piórkowej i w 1951 w wadze lekkiej, w 1954 wicemistrz Polski w wadze lekkiej. Indywidualny mistrz Wybrzeża w wadze piórkowej w 1946, 1947, 1949, 1952, 1953 (w 1948 kontuzjowany, nie stanął do walki finałowej, w 1950 po wygraniu przez nokaut pierwszej walki zrezygnował z dalszego udziału, w 1951 jako członek Kadry Narodowej w mistrzostwach okręgu nie startował). W 1951 mistrz Zrzeszenia Gwardii w wadze lekkiej.
W narodowej reprezentacji zaliczył 13 występów (sześć walk wygrał, siedem przegrał). Stoczył oficjalnie 250 walk: 215 zwycięstw (w tym ponad 50 przed czasem), osiem remisów, 27 porażek. Karierę zakończył 6 II 1955. Wyróżniał się początkowo agresywnością w walkach i siłą ciosu, z czasem udoskonalił technikę. Nosił przydomek Bombardier z Wybrzeża.
Elektrotechnik, uczył się w liceum spółdzielczym we Wrzeszczu (matura 1951), absolwent Szkoły Oficerskiej MO, major. Jeszcze jako zawodnik (od 1949) trenował drużynę Gwardii Gdańsk II i zespół juniorów, po otwarciu 22 XI 1953 pierwszej w Polsce trzyletniej Młodzieżowej Szkoły Sportowej Boksu Gwardii Gdańsk został wychowawcą i wykładowcą, w 1954 sprawował bezinteresownie opiekę nad sekcją bokserską LZS Osowa. Trener GKS Wybrzeże (1955–1973) i po przejściu na milicyjną emeryturę Czarnych Słupsk (1974–1989). Wprowadził drużynę do II (1976), następnie do I (1977) ligi, dwukrotnie (1983, 1984) zdobył z nią drużynowe wicemistrzostwo Polski. Jego wychowankiem był między innymi brązowy medalista IO w Moskwie w 1980, Kazimierz Adach. W 1955 wybrany w skład plenum Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
W roku 1948 laureat „Przeglądu Sportowego” w plebiscycie na najlepszego sportowca Polski, w 1952 uplasował się na miejscu drugim. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” sklasyfikowany został na trzecim miejscu wśród najlepszych trenerów Wybrzeża za rok 1956. W rankingu 90-lecia Polskiego Związku Bokserskiego z 2013 roku sklasyfikowany na piątej pozycji wśród wszystkich polskich bokserów wagi piórkowej, na czwartej w wadze lekkiej i na 22 pozycji na ogólnej liście Top-100. W podobnym rankingu zorganizowanym z tej samej okazji w tym samym (2013) roku przez internetowy magazyn „Ring Bulletin” zwyciężył w wadze piórkowej.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), medalem Europejskiej Federacji Boksu Amatorskiego, medalem 10-lecia PRL (1955). Otrzymał tytuł Zasłużonego Mistrza Sportu (1952). W 1966 otrzymał medal "20-lecie kultury fizycznej w województwie gdańskim". W 1989 odebrał Nagrodę im. Aleksandra Rekszy (nagroda wręczana od 1986 dla najbardziej zasłużonego polskiego pięściarza). W 2002 w Alei Gwiazd w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Cetniewie odsłonięto poświęconą mu tablicę. Od 1999 roku honorowy obywatel Słupska (od 2005 w tym mieście jego imię nosi rondo u zbiegu ul. Kaszubskiej, Madalińskiego i Kościuszki, corocznie rozgrywany jest międzynarodowy turniej jego imienia). W 2018 przyznano mu medal "Za zasługi dla gdańskiego sportu".
Żonaty był (ślub w Rumi) od 16 VII 1948 z Lidią Czubówną (zm. 1976), miał z nią trzy córki: Bożenę (ur. 1949), Elżbietę (ur. 1951) i Katarzynę (ur. 1956). Jako wdowiec w 1976 ożenił się ponownie z Zofią z domu Biel. Zmarł na nowotwór węzłów chłonnych. Pochowany w Gdańsku na cmentarzu Nowym Zbawiciela ( cmentarze na Chełmie).
