MACUR ANDRZEJ STANISŁAW, architekt, konserwator zabytków

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Członkowie pracowni konserwatorskiej Jana Borowskiego w Gdańsku, stoją od lewej: Wojciech Zalewski, Witold Minkiewicz, Kazimierz Macur, Zbigniew Kapałka, Teodor Hoppe; siedzą od lewej: "Toluś" Żyngiel, Józef Cofta, Józef Chrzanowicz, Andrzej Macur, L. Ostaszewski, Kazimierz Lelewicz, 1948
Kazimierz Macur i Andrzej Macur, 1976
Andrzej Macur, 1999
Andrzej Macur, 2008
Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

ANDRZEJ STANISŁAW MACUR (ur. 14 VII 1945 Grudziądz), architekt, konserwator zabytków. Syn Kazimierza Macura (1915–2001) i Heleny z domu Prusakowskiej (1919–1984). W 1959 roku ukończył Szkołę Podstawową nr 4 w Gdańsku, w 1963 I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika. W latach 1963–1969 studiował na Politechnice Gdańskiej; magister inżynier architekt. Po studiach rozpoczął pracę w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ) Oddział w Gdańsku, w pracowni projektowej pod kierunkiem ojca. W 1971 roku ukończył kurs z zakresu rewaloryzacji i ochrony budowli zabytkowych na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, w 1976 odbył studia podyplomowe na Politechnice Warszawskiej, w 1996 szkolenie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

W latach 1969–1995, w ramach pracy w PP PKZ w Gdańsku, był autorem wielu projektów restauracji zabytków oraz członkiem i kierownikiem zespołów i misji konserwatorskich (współfinansowanych przez UNESCO lub kraj zapraszający): w latach 1979–1980 główny projektant restauracji i adaptacji zespołu kamienic w Tallinie, 1977–1982 członek Polsko-Jugosłowiańskiej Misji Archeologiczno-Konserwatorskiej w Prilepie, 1983–1986 generalny projektant rewaloryzacji zespołu cytadeli w Algierze, 1988–1989 kierownik Polsko-Egipskiej Misji Archeologiczno-Konserwatorskiej w Deir el-Bahari w Egipcie. W latach 1997–2005 zastępca dyrektora zarządzającego SAP-Projekt w Sopocie, 1992–2011 właściciel Pracowni Autorskiej MACUR. W latach 2007–2013 szef projektu rewaloryzacji cytadeli w Algierze w PKZ Biuro Handlu Zagranicznego – Eksport Sp. z o.o. w Warszawie, 2013–2014 architekt restaurator w Bureau d’études d’architecture et d’expertise Hamouche w Algierze.

W Gdańsku do jego najważniejszych zrealizowanych projektów rekonstrukcji i adaptacji należą: spichrze na Ołowiance dla Centralnego Muzeum Morskiego ( Narodowe Muzeum Morskie; 1974), spichrz Opacki dla Muzeum Etnograficznego (oddział Muzeum Narodowego; 1977), kamienice przy ul. Straganiarskiej 18/19 na pracownie PKZ (1980), kamienice przy ul. Świętojańskiej 47/48 na Dom Młodego Naukowca PAN (1982), kamienice przy ul. Straganiarskiej 31/33 na siedzibę Toto-Lotka (1993), Dom Komendanta w twierdzy Wisłoujście (1994), dwór w Młyniskach na siedzibę Zakładu Energetyki Cieplnej Gdańsk SA (1995), restauracja szczytów Muzeum Narodowego (1996), rekonstrukcja sklepień (1999) i wieżyczki (2001) w kościele św. Piotra i Pawła.

W latach 1980–1981 był przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy PP PKZ w Gdańsku. Członek Pomorskiej Okręgowej Izby Architektów i Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, w 1992–2002 prezes oddziału gdańskiego. Odznaczony Srebrną Oznaką za Opiekę nad Zabytkami (1978) i Zasłużony Działacz Kultury (1979). Autor książek Gdańsk Kazimierza Macura. Z historii konserwacji i odbudowy zabytków w latach 1936–2000 (2015) ) i Pół wieku z zabytkami w życiu i pracach konserwatorskich gdańskiego architekta (2018), opublikowanych przez wydawnictwo słowo/obraz terytoria, w której szczegółowo omówił działalność architektoniczną ojca i swoją.

W latach 1971–1985 żonaty z Dorotą z domu Mania (ur. 1951), modystką, ojciec Mateusza (ur. 1972) operatora i reżysera filmowego i córki Mai (ur. 1981) politologa. Od 1991 żonaty z Małgorzatą z domu Ruszkowską (ur. 1957), absolwentką Historii Sztuki i Kulturoznawstwa UAM w Poznaniu, ojciec Maksymiliana (ur. 1992), architekta. CzB

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania