PRZEWŁOCKA IRENA, pisarka
| < Poprzednie | Następne > |
IRENA PRZEWŁOCKA (28 VIII 1911 Haczanówka – 23 XII 1993 Sopot), z domu Dżogi, prozaiczka, autorka utworów dla dzieci. Po maturze w Gimnazjum Klasycznym im. Stanisława Konarskiego w Złoczowie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1935 magister, w 1936 doktor filozofii na podstawie pracy Tragizm Żeromskiego Debiutowała w 1938 esejem o tragizmie Stefana Żeromskiego.
Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie, od 1945 roku w Sopocie. Od maja 1945 w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku inspektor od spraw organizacji życia społecznego. Działalność pisarską na Wybrzeżu rozpoczęła w 1946 na łamach czasopisma „Wiatr od Morza”, reportażem I znów jesteśmy w Bytowie. W latach 1950–1951 pracowała w „Głosie Wybrzeża”, 1951–1952 w Wydawnictwie Morskim. W późniejszym okresie nie była zatrudniona na etacie. Współpracowała z Polskim Radiem, publikowała powieści, opowiadania, reportaże, była współpracowniczką „Płomyka”. W okresie 1956–1959 prezes Oddziału Gdańskiego Związku Literatów Polskich, od 1989 należała do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Autorka powieści: Miasto w ogniu (1949), Serce na trapie (1950), Światło na maszcie (1951), Z którego paragrafu? (1957), Błędne ognie nad Ukajali (1961), Dom ze szkła (1965), Zerwane pieczęcie (1973), Niewidoczne ślady (1980), W sercu kanadyjskiej puszczy (1986), słuchowisk radiowych: Zagadkowy gość (1953), Paweł Skuda (1954), Twarz Golema (1959), Trzymam cię mocno, Afryko (1960), Syn wroga (1963), Nikt tego nie widział (1970) (zob. Kotwica, jednodniówka literacka), Dekada Pisarzy Wybrzeża, tabela, pod 20–30 IX 1976).
Odznaczona Medalem X-lecia PRL (1955). Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
