ZAPOLNIK JAN, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
JAN ZAPOLNIK (2 VI 1927 Jałówka koło Suchowoli – 15 IV 2014 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej z okresu PRL-u, po 1989 roku aktywnie zaangażowany w działalność społeczną. Synem Władysława i Julii. W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej, w latach 1946–1947 członek organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN). W latach 1947–1948 pracownik Huty Kościuszko w Chorzowie, 1948–1949 przedsiębiorstwa Termoizolacja, 1949–1951 Zakładu Produkcji Części Samochodowych. W 1951 absolwent Liceum Mechanicznego w Katowicach.
W 1951, z obawy przed represjami ze strony Urzędu Bezpieczeństwa za przynależność do WiN, przeprowadził się na Wybrzeże. W latach 1951–1994 pracował jako specjalista budowy maszyn i instruktor szkolenia zawodowego w Stoczni Gdańskiej. W grudniu 1970 roku uczestnik protestów robotniczych w Stoczni. Od 1977 uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Drukarz i kolporter podziemnych wydawnictw opozycyjnych, redaktor działu „Opinie” pisma „Ruch Związkowy”. W latach 1978–1980 członek Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Od 14 VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej; od września 1980 członek Solidarności; doradca Komisji Zakładowej, przewodniczący Komitetu Osób Więzionych za Przekonania w Stoczni Gdańskiej.
Po wprowadzeniu stanu wojennego w dniach 13–15 XII 1981 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej. 15 XII 1981 zatrzymany i internowany w Ośrodku Odosobnienia w Iławie. Od czerwca 1982 roku umieszczony na Oddziale Psychiatrii Sądowej w szpitalu w Starogardzie Gdańskim, zwolniony we wrześniu 1982. Po wyjściu na wolność zajmował się kolportażem podziemnej prasy i akcjami plakatowymi.
W latach 1984–1989 działacz Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie i Białymstoku. W 1987 współzałożyciel oraz członek władz krajowych Polskiej Ligi Obrony Praw Człowieka, przewodniczący Oddziału Gdańskiego. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej. Wielokrotnie aresztowany przez Milicję Obywatelską za działalność antykomunistyczną. W latach 1978–1989 inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W 2007 roku odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Pośmiertnie, w 2015, uhonorowany Krzyżem Wolności i Solidarności.
