POLZIN FRANCISZEK BERNARD, wikariusz generalny diecezji gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
BERNARD FRANCISZEK POLZIN (16 V 1914 Nakło nad Notecią – 5 VIII 2003 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, wikariusz generalny diecezji gdańskiej. Syn nauczycieli Franciszka i Stefanii z domu Chrzan. W latach 1924–1932 uczeń Państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy. Po maturze podjął studia na Politechnice Warszawskiej, lecz szybko je porzucił i w latach 1932–1938 kształcił się w arcybiskupich seminariach duchownych w Gnieźnie i Poznaniu. Święcenia kapłańskie przyjął 11 VI 1938 w katedrze poznańskiej z rąk biskupa Walentego Dymka, następnie wikariusz w parafii św. Wawrzyńca w Gnieźnie.
1 IX 1939 miał rozpocząć pracę w Bydgoszczy w roli prefekta nauki religii w szkole zawodowej, lecz wybuch wojny mu to uniemożliwił. 6 IX 1939 został wikariuszem w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Bydgoszczy-Szwederowie, a w latach 1942–1945 wikariuszem substytutem parafii pw. św. Antoniego w Bydgoszczy-Czyżkówku. Równocześnie w latach 1942–1957 był początkowo administratorem, a następnie proboszczem parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Toruniu-Podgórzu.
18 VII 1957 mianowany wikariuszem generalnym biskupa Edmunda Nowickiego w diecezji gdańskiej. Miesiąc później, urlopowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Stefana Wyszyńskiego, przybył do gdańskiej Oliwy, gdzie pozostał do swej śmierci, pełniąc przede wszystkim funkcję wikariusza generalnego trzech kolejnych biskupów gdańskich: Edmunda Nowickiego, Lecha Kaczmarka i Tadeusza Gocłowskiego. Ponad 30 lat kierował pracami kurii biskupiej.
Oprócz tego sprawował liczne inne funkcje diecezjalne. Od 1958 był konsultorem diecezjalnym i członkiem Rady Administracyjnej. W latach 1958–1966 przewodniczył Komisji do Spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego, a później był jej członkiem. Z urzędu uczestniczył w pracach Rady Kapłańskiej i Rady Duszpasterskiej. W latach 1983–1990 pełnił funkcję dyrektora Muzeum Diecezjalnego w Oliwie. Był także wykładowcą historii sztuki i konserwacji zabytków w Biskupim Seminarium Duchownym w Oliwie.
Przez cały czas udzielał się na niwie duszpasterskiej, sprawując między innymi posługę diecezjalnego duszpasterza narzeczonych (1958–1990), architektów, inżynierów i techników (1960–1990) oraz nauczycieli i wychowawców (1972–1990). Codziennie wspierał parafię katedralną w Oliwie.
W uznaniu zasług w 1962 otrzymał od papieża Jana XXIII godność prałata domowego, a w 1969 od Pawła VI – protonotariusza apostolskiego (infułata). Wraz z utworzeniem Kapituły Katedralnej Gdańskiej w 1978 został jej kanonikiem honorowym, w 1982 – kanonikiem gremialnym z funkcją prałata kustosza. Pomimo długiego stażu pracy w diecezji gdańskiej został do niej inkardynowany dopiero 20 III 1982.
Na przełomie 1990 i 1991 ze względu na stan zdrowia zrezygnował z pełnienia większości funkcji (formalnie wikariuszem generalnym pozostał do śmierci). Zmarł po wieloletniej i ciężkiej chorobie. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Oliwie, w grobie wraz z matką Stefanią i siostrą przyrodnią Zofią Wegner.
