LIBUŚ WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ LIBUŚ (1 VI 1928 Pepłowo – 11 II 1983 Gdańsk), naukowiec, chemik, specjalista z dziedziny chemii roztworów, fizykochemii. Syn Leonarda i Józefy z domu Rudnickiej. W 1946 roku zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym w Starogardzie Gdańskim, w 1952 absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej (PG), magister inżynier chemik (specjalność: technologia chemiczna drewna). W roku 1956 uzyskał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, od 1960 doktor habilitowany (na stanowisku docenta), od 1971 profesor tytularny. W latach 1956–1962 pracował w Instytucie Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1962 do 1983 roku pracownik PG: kierownik Katedry Chemii Fizycznej (1962–1969), prodziekan (1963–1965) i dziekan (1969–1971) Wydziału Chemicznego, kierownik Zespołu Chemii Fizycznej Roztworów (1969–1983), kierownik i wykładowca Studium Doktoranckiego w zakresie chemii fizycznej roztworów (1973–1974), dyrektor Instytutu Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych (1974–1979), dyrektor Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej (1980–1983). W latach 1963–1964 prezes gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Autor między innymi pracy Chemia fizyczna (cz. 1: 1968; cz. 2, z Zofią Libuś: 1972), współtwórca opatentowanej w Polsce i Europie metody odzyskiwania miedzi i metali towarzyszących z rud siarczkowych, osadów poflotacyjnych oraz odpadów produkcyjnych w hutniczym przerobie rud miedzi. Członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej (1973–1983). Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Był żonaty z Zofią (ur. 1930), profesor Wydziału Chemicznego PG, pozostawił córkę Małgorzatę (ur. 1954).
