PNIEWSKI WŁADYSŁAW, nauczyciel w Gimnazjum Polskim
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW PNIEWSKI (3 II 1893 Gostyń województwo poznańskie – 22 III 1940 Stutthof, rozstrzelany), nauczyciel. W latach 1913–1914 studiował filozofię i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, 1918–1920 filozofię i polonistykę w uniwersytecie we Wrocławiu i Poznaniu, od 26 X 1925 roku doktor (tytuł uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim). W okresie 1924–1939 nauczał języka polskiego w Gimnazjum Polskim, w którym zorganizował bibliotekę (przekształconą z czasem w publiczną).
W latach 1927–1936 wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki, członek komitetu redakcyjnego „Rocznika Gdańskiego”. Pisał o miejscu Gdańska i Pomorza w polskiej literaturze. Znawca problematyki kaszubskiej, w latach 1931–1934 redaktor „Gryfa”. Redaktor tomu Krzysztof Celestyn Mrongowiusz 1764–1855. Księga pamiątkowa (1933) i autor monografii, między innymi Antoni Abraham (1869–1923) wielki patrjota ludu kaszubskiego (Warszawa 1936), Język polski w dawnych szkołach gdańskich (1938). W sierpniu 1939 roku mimo namów nie opuścił Gdańska. Osadzony w obozie Stutthof, rozstrzelany.
Po przyjeździe do Gdańska mieszkał w baraku przy Gimnazjum Polskim, następnie przy Hundegasse (ul. Ogarna), w Oliwie i we Wrzeszczu, przy Hauptstrasse (al. Grunwaldzka). Żonaty był z Heleną (rozwiódł się), miał syna Włodzisława (30 VIII 1926 Gdańsk – 2 VIII 1932 Gdańsk) i córki Julię (1924 – 2005) zamężną Andrulewicz i Eugenię (ur. 1929) zamężną Kosińską. Jego imieniem nazwano II Liceum Ogólnokształcące i ulicę w Gdańsku-Wrzeszczu (do 1945: Neue Sorge).
