SOŁTAN MICHAŁ, profesora Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ SOŁTAN (10 VI 1881 Stara Bielica, obecnie Białoruś – po 1960, Wrocław), naukowiec, mechanik, specjalista z zakresu maszyn rolniczych, zastępca profesora Politechniki Gdańskiej (PG) i Politechniki Wrocławskiej. Syn Juliusza i Aliny z domu Chomińskiej.
W 1900 roku absolwent gimnazjum w Kijowie, w 1910 ukończył Wydział Mechaniczny Politechniki Kijowskiej jako inżynier technolog I stopnia. W latach 1910–1919 pracował w Ziemskim Urzędzie Terytorialnym w Mohylowie, pełnił funkcję kierownika działów technicznych i warsztatów remontowych maszyn i narzędzi rolniczych. Od 1919 do 1944 roku mieszkał w Warszawie. W 1919 roku w Ministerstwie Rolnictwa był kierownikiem działu zbiórki i remontu maszyn rolniczych. W latach 1920–1926 pracował w Kooprolnie, Związku Syndykatów Rolniczych, jako kierownik działu maszyn, narzędzi rolniczych i traktorów, w 1926–1930 w Zjednoczeniu Polskich Fabryk Maszyn i Narzędzi Rolniczych S. A. w Warszawie. W latach 1930–1944 był współwłaścicielem spółki Biuro Techniczne Rolnicze W. Błażejewski i M. Sołtan inż. zajmującej się sprzedażą, remontami maszyn, narzędzi rolniczych, traktorów. W 1939 roku był zatrudniony w Państwowych Wytwórniach Uzbrojenia w Warszawie. Wysiedlony z Warszawy podczas powstania warszawskiego, od października 1944 do marca 1945 roku pracował w Stowarzyszeniu Rolniczo-Handlowym, w warsztatach remontowych maszyn i narzędzi rolniczych w Piotrkowie Trybunalskim.
W Gdańsku od kwietnia 1945 roku. Od V 1945 do 30 III 1946 był zatrudniony w Północnym Zjednoczeniu Przemysłu Metalowego w Gdańsku. Od 1 IV 1946 do 1 IV 1947 pracował w Szczecinie w delegaturze Centralnego Zarządu Przemysłu Metalowego, od V 1947 w Bydgoskim Zjednoczeniu Przemysłu Maszyn Rolniczych jako inspektor techniczny. Od 15 XI 1947 do VI 1949 roku ponownie w Gdańsku, pracował w Centralnym Zarządzie Przemysłu Metalowego jako zastępca delegata. Od 15 VI 1949 do I 1950 roku pracował w Gdańskiej Fabryce Urządzeń Technicznych jako kierownik kontroli fabrykacji.
Jednocześnie w latach 1947–1953 pracownik PG, w 1948 roku otrzymał tytuł zastępcy profesora. W 1947 roku był organizatorem pierwszej w Polsce Sekcji Maszyn Rolniczych na Wydziale Mechanicznym PG, w latach 1947–1950 i 1952–1953 pełnił funkcję kierownika Katedry Budowy Maszyn Rolniczych na Wydziale Mechanicznym, w 1950–1952 kierownika Katedry Maszyn Rolniczych na Wydziale Agrotechnicznym. Po likwidacji tej katedry (31 VIII 1953) podjął pracę na Politechnice Wrocławskiej, gdzie w latach 1953–1954 prowadził Katedrę Eksploatacji Maszyn i Ciągników, a od 1 V 1954 do 1960 roku Katedrę Eksploatacji Maszyn Rolniczych na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa. Od 1960 roku na emeryturze.
Był członkiem Komitetu Budowy Maszyn, Komitetu Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk, Związku Nauczycielstwa Polskiego i Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Odznaczony między innymi Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959).
