KENIG EUGENIUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
EUGENIUSZ KENIG (1 IX 1897 Łódź – 9 III 1970 Gdańsk), naukowiec, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn urzędnika bankowego Teodora i Olgi z domu Wolanek. W 1917 roku absolwent II Gimnazjum Filologicznego w Łodzi. W latach 1918–1920 służył w I Batalionie Saperów nr 1 im. Tadeusza Kościuszki w Warszawie, który uformowano między innymi ze studentów Politechniki Warszawskiej. Walczył w wojnie polsko-rosyjskiej jako sierżant. W 1925 roku ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej z tytułem inżyniera elektryka. Do 1938 roku pracownik macierzystej uczelni. W 1932 roku zaprojektował tutaj pierwsze w Polsce laboratorium maszyn elektrycznych, a w latach 1933–1938 pełnił funkcję jego kierownika. Jednocześnie od 1925 do 1 VIII 1944 roku pracował w Elektrowni Warszawskiej jako kierownik biura projektów, w latach 1938–1939 był też nauczycielem na kursach zawodowych dla elektromonterów.
Od 26 II 1945 do 31 XII 1946 roku pracował w Związku Elektryfikacyjnym Międzykomunalnym Przemysłowego Okręgu Łódzkiego ZEMPOŁ. W latach 1945–1949 był pracownikiem Politechniki Łódzkiej, 1945–1947 kierownikiem laboratorium na Wydziale Elektrycznym, 1948–1949 kierownikiem Katedry Elektrotechniki Ogólnej. Od 1948 roku zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora, od 1953 profesor kontraktowy, od 1955 docent.
W Gdańsku mieszkał od 1949 roku, pracując na PG. W latach 1949–1967 pełnił funkcję kierownika Katedry Podstaw Elektrotechniki, 1964–1966 był opiekunem Katedry Miernictwa Elektrycznego, 1950–1951 prodziekanem, 1952–1958 dziekanem Wydziału Elektrycznego. Jednocześnie w latach 1950–1955 nauczał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku. Od 30 IX 1967 przebywał na emeryturze.
Był specjalistą z zakresu maszyn elektrycznych i elektrotechniki ogólnej. Autor skryptu Objaśnienia do ćwiczeń laboratorium maszyn elektrycznych (1946) oraz kilku podręczników, między innymi Elektrotechnika ogólna, cz. I: Podstawy elektrotechniki (1956).
Członek wielu organizacji, w tym Związku Pracowników Komunalnych i Instytucji Użyteczności Publicznej, Związku Nauczycielstwa Polskiego, Naczelnej Organizacji Technicznej (1945–1967), Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1956).
Był żonaty z nauczycielką muzyki, Marią z domu Opęchowską (1877 – 29 VI 1965 Gdańsk). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
