Baszta Narożna, widok od strony północno-wschodniej, około 1890
BASZTA NAROŻNA, u zbiegu ob. ul. Ogarnej i Bogusławskiego. Najstarsza z zachowanych, budowana od 1343 w płd.-zach. narożniku q murów obronnych q Głównego Miasta. Prostokątna w poziomie przyziemia, pięciokątna na wyższych kondygnacjach, pięciokondygnacyjna, ceglana, nakryta stromym dachem wielospadowym. Wysokość 15 m, rzut w poziomie przyziemia ok. 6 × 12 m, grubość murów 1–1,5 m, pierwotnie nie miała ściany od strony miasta. W 2. poł. XIV w. przebudowana, kondygnacje powyżej przy- ziemia zaopatrzono w ścięte narożniki. Wieloboczne kondygnacje ozdobiono ostrołukowo zwieńczonymi blendami (płytkimi wnękami w murze), pomiędzy którymi umieszczono tynkowane tarcze (element wyjątkowy w gd. architekturze obronnej średniowiecza). Osta- teczny kształt uzyskała w 2. poł. XV w., kiedy wymurowano ścianę zamykającą basztę od strony miasta. Wzmocniono również jej wa- lory obronne przez wybudowanie przed nią niskiej (ob. nie istnieje) cylindrycznej baszty, zwanej Małą, chroniącej narożnik muru niskiego. W 1856–57, wraz z zespołem zabudowy q Dworu Miejskiego, przebudowana na siedzibę straży pożarnej. W 1945 zniszczony został dach i ściana od strony miasta, wypaleniu uległo wnętrze. Odbudowana na przeł. lat 50. i 60. XX w. na po- trzeby Domu Harcerza.
GS
