GRONAU HANS I, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
HANS GRONAU I (Grunow, Grunau, Gronaw; 1519 Gdańsk – 18 I 1600 Gdańsk), złotnik, przedstawiciel rodziny złotników aktywnej w kilku miastach Prus. Wedle jego epitafium w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (umieszczonego na czwartym filarze nawy północnej), ufundowanym przez wnuka Hansa Gronaua II, protoplastą rodziny miał być Blasier Gronau, szlacheckiego pochodzenia, zamordowany w czasie najazdu husytów w 1433 roku. Z kolei jego synem miał być ojciec Hansa, także Blasier, czynny w latach 20.–30. XVI wieku, od którego wywodzą się – niewymienieni w epitafium z imienia – „dzisiejsi Gronauowie”. W rzeczywistości pomiędzy oboma Blasierami musiało istnieć jeszcze jedno ogniwo pokoleniowe, gdyż niemożliwe, aby złotnik działający w drugiej ćwierci XVI wieku urodził się najpóźniej w 1433 roku.
W latach 1559 i 1565 Hans Gronau I pełnił funkcję kompana gdańskiego cechu złotników, starszego cechu – w 1559, 1564 i 1566 roku. Ożenił się z bliżej nieznaną Margaretą. Był prawdopodobnie ojcem trzech gdańskich złotników: Jurgena, urodzonego zapewne na początku lat 40. XVI wieku, oraz o kilkanaście lat młodszych Simona i Daniela. Simon w 1582 osiedlił się w Braniewie, trzy lata później urodził mu się syn Johann (Hans II), fundator wspomnianego epitafium. Synem Daniela był, być może, Herman.
Herb Gronauów, umieszczony w zwieńczeniu i na obrazie epitafijnym, przedstawia w tarczy herbowej i w klejnocie ptaka przypominającego bociana. Kolejnym pokoleniom złotniczym Gronauów przypisano znak z wizerunkiem ptaka, który jednak bardziej kojarzy się z krukiem (?). Prace samego Hansa Gronaua I nie są dotychczas znane, zarówno z powodu dużego uszczerbku w zbiorach gdańskich sreber z XVI wieku, jak i ze względu na to, że działał on w okresie, kiedy znakowanie wyrobów nie zostało jeszcze ściśle usankcjonowane.
Zob. też złotnictwo.
