ROEPELL RICHARD, historyk
| < Poprzednie | Następne > |
RICHARD ROEPELL (4 XI 1808 Gdańsk – 4 XI 1893 Wrocław), naukowiec. Syn gdańskiego prawnika Carla Ephraima (1765–1822), brat Carla (1 III 1807 Gdańsk – 8 VI 1887 Gdańsk), adwokata i notariusza; przewodniczący Rady Miejskiej w 1863–1865. W 1830 roku ukończył Gimnazjum Miejskie, następnie studiował ( Towarzystwo Pokoju) filozofię i historię w Halle i w Berlinie. W 1834 roku uzyskał doktorat i został docentem na uniwersytecie w Halle. Zainteresowany historią Polski, nauczył się języka polskiego. Za żonę wybrał nauczycielkę Louise Henriette Geysmer (1820 Gdańsk – 16 I 1857 Wrocław), wychowaną w Warszawie (pobrali się w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny 3 XI 1840). Opublikował m.in. Das Interregnum. Wahl und Krönung von Stanislaw August Poniatowski (1892) i Geschichte Polens (1840) – dzieło oparte na materiałach archiwalnych Gdańska i Wielkopolski (Dzieje Polski do XIV stulecia, wydanie polskie w 1879 i 2005 roku). Od roku 1841 do końca życia Roepell był profesorem uniwersytetu we Wrocławiu. W pracy badawczej koncentrował się na historii Polski, głównie XVIII wieku. Miał wielu uczniów, w tym Polaków. Był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk (Bayerische Akademie der Wissenschaften), członkiem honorowym polskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, od roku 1871 członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, od 1888 Polskiego Towarzystwa Historycznego, w 1880 jednym z honorowych prezydentów I Zjazdu Historycznego Polski im. Jana Długosza w Krakowie. Współpracował z wydawanym we Lwowie najważniejszym i obecnie polskim czasopismem historycznym, „Kwartalnikiem Historycznym”. Protektor polskiej organizacji studenckich na uniwersytecie we Wrocławiu. Długoletni członek pruskiej partii liberalno-konserwatywnej, przyznającej Prusom główną rolę w zjednoczeniu Niemiec. ,
