BILIKIEWICZ TADEUSZ ANTONI, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ ANTONI BILIKIEWICZ (5 IV 1901 Lwów – 10 XI 1980 Gdańsk), lekarz psychiatra, historyk medycyny. Ojciec Adama Witolda Bilikiewicza. Odbył studia lekarskie (1919–1925) i filozoficzne (1928–1931) na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Tamże od roku 1925 doktor wszech nauk lekarskich, od 1931 doktor filozofii. W latach 1926–1928 w Szwajcarii na leczeniu, pracował jako wolontariusz w uniwersyteckiej klinice psychiatrycznej Burghölzli w Zurychu. Po habilitacji w 1931 roku (z historii medycyny i filozofii) kierownik Katedry Historii Medycyny uniwersytetu w Wilnie, w latach 1931–1946 ordynator, a po II wojnie światowej jednocześnie wicedyrektor Szpitala Psychiatrycznego w Kocborowie. Od 1 II 1946 do przejścia na emeryturę 30 X 1971 pracował w Akademii Lekarskiej, później: Akademii Medycznej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny): w latach 1946–1950 kierownik Zakładu Historii i Filozofii Nauk Medycznych, 1946–1971 kierownik Katedry i Kliniki Psychiatrycznej. W roku 1948 uzyskał habilitację z zakresu psychiatrii na uniwersytecie we Wrocławiu, od 14 XI 1953 profesor zwyczajny. Uważany za twórcę tzw. gdańskiej szkoły psychiatrii, w której ramach uporządkowano diagnostykę psychiatryczną, poszukiwano biologicznego (organicznego) podłoża zaburzeń psychicznych oraz nowych metod leczenia. Twórca kilku teorii naukowych; w psychiatrii rozgłos zdobyła teoria etioepigenezy i oparty na niej oryginalny układ nozograficzny, uwzględniający wielowarstwową (wieloosiową) diagnozę zaburzeń psychicznych. Wprowadził zmodyfikowane metody leczenia do psychiatrii (onejroanalizę, leczenie sodoku porażenia postępującego, zmodyfikowane leczenie disulfiramem uzależnienia alkoholowego, śpiączki atropinowe). Autor m.in. podręcznika Psychiatria kliniczna (7 wydań w latach 1957–1989). Od roku 1971 na emeryturze. Pochowany na cmentarzu Łostowickim. Jego imię nosi Wojewódzki Szpital Psychiatryczny.
