MEYER CARL LUDWIG, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
CARL LUDWIG MEYER (Meuer; 17 XI 1740 Gdańsk – 28 XII 1803 Gdańsk), złotnik. Syn Carla Meyera. Uczył się u Jakoba Haasego, w bliżej nieokreślonym czasie pracował jako czeladnik w Londynie. Od 16 VI 1768 przez dwa lata był czeladnikiem w warsztacie Ephraima Wischkego. 8 I 1771 wykonał pracę mistrzowską w pracowni Friedricha Wilhelma Endego I. 22 I 1771 uzyskał obywatelstwo Gdańska, prowadził warsztat we własnej kamienicy przy Goldschmiedegasse 1093 (ul. Złotników 28). Miał dwóch synów: Johanna Ludwiga oraz Carla Gottfrieda, których kształcił w zawodzie. Pierwszy w 1802 uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku, miał warsztat przy Goldschmiedegasse (ul. Złotników). Uczniami, kończącymi naukę z dyplomem, byli: zapisany w 1776 Carl Friedrich Hancke, Heinrich Bernhart Kein (od 1785), Jacob Samuel Krampitz (od 1792) i David Salomon Krampitz (od 1800); nie zakończył nauki Johann David Mund, zapisany w 1803.
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem MEYER w prostokącie lub w dekoracyjnym obrysie. Znany głównie jako autor zastawy stołowej, serwisów do napojów i pomniejszych wyrobów w stylu późnego rokoka (na przykład para świeczników i łyżki; Muzeum Narodowe w Gdańsku). Na szczególną uwagę zasługuje monumentalny kufel o obfitej, misternie wykonanej dekoracji rokokowej (Galeria Neuse w Bremie). Wykonywał także liczne srebra sakralne: kielichy (Subkowy, Trąbki Wielkie, Wiele, Wielki Garc), monstrancje (Kościerzyna, Lalkowy, Pączewo, Pogódki, Strzelno koło Pucka, Subkowy), wota srebrne (Kościerzyna, Archikatedra lubelska), zegary piaskowe (dawniej w kościele św. Jana i św. Trójcy).
Zob. też Daniel Tanck, złotnictwo.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VIII, s. 280.
