SIEROCKI FRANCISZEK, bokser, urzędnik
| < Poprzednie | Następne > |
FRANCISZEK SIEROCKI (26 III 1917 Gdańsk – 2 I 1988 Sopot), bokser, urzędnik. Syn Władysława i Anny. W 1926 – jako uczeń drugiej klasy szkoły powszechnej w Gdańsku – znalazł się wśród sygnatariuszy Polish Declarations of Admiration and Friendship for the United States (Polska Deklaracja o Podziwie i Przyjaźni dla Stanów Zjednoczonych). W tym samym roku wstąpił do harcerstwa. Absolwent Gimnazjum Polskiego oraz w 1933 Polskiej Szkoły Handlowej w II Wolnym Mieście Gdańsku. Od 1933 pracował w Gdyni jako deklarant celny w firmie „Trump” sp. z o.o., następnie w porcie gdyńskim w Towarzystwie Spedycyjno-Maklerskim „Warta”.
Jednocześnie bokser w Gedanii w wagach papierowej i muszej. 3 II 1933 wystąpił w walce młodzieżowej w meczu Gedanii z Schutzpolizei Danzig. W marcu tego roku debiutował w indywidualnych Mistrzostwach Pomorza w Grudziądzu (przegrał w pierwszej walce z Czorkiem). W pierwszej drużynie debiutował 5 V 1933 w towarzyskim spotkaniu Gedanii z CWKS (Legią) Warszawa (przegrał z Wieczorkiem) oraz w równie towarzyskim spotkaniu 19 tego miesiąca z gdańskim Amateur Box Club (wygrał z Jacobsem). 12 XI 1933 był w składzie Gedanii podczas drużynowych Mistrzostw Polski, w pierwszym, remisowym spotkaniu z Wawelem Kraków przegrał walkę ze Sworzeniowskim i w kolejnych na tym turnieju już nie wystąpił. W sierpniu 1934 wygrał w finale wagi muszej z Fleischerem (Niemcy) podczas I Igrzysk Sportowych Polaków z Zagranicy i Wolnego Miasta Gdańska w Warszawie (obecnie Igrzyska Polonijne).
Do 1939 występował w kolejnych rozgrywkach Gedanii, m.in. 27 I 1935 z reprezentacją Grudziądza (wygrał z Ziółkowskim); 3 IV 1935 z Sokołem Tczew (wygrał z Maczkowskim); 11 V 1935 z Legią Warszawa (przegrał z Pietrzykowskim, pseudonim „Teddy”); 5 X 1935 w Bukareszcie przegrał na punkty z Ilie Constantinescu z CFR Bukareszt, 7 X 1935 tamże przegrał na punkty z Manole Nitescu z ACT Bukareszt; 2 II 1936 z reprezentacją Bukaresztu (przegrał z Gasparem) i następnego dnia (w Gdyni) z tą samą (zremisował z Oscabilem); 22 I 1938 w Galați (Rumunia) wygrał na punkty z Nicolae Panaitescu w meczu z reprezentacją tego miasta, 24 I 1938 w Cernăuți (Czerniowce, obecnie Ukraina) przegrał na punkty z Antonem Oscą z reprezentacji tego miasta. Brał udział w spotkaniach Gedanii podczas drużynowych Mistrzostw Pomorza w październiku 1936 w Toruniu i sięgnął z zespołem po tytuł mistrzowski (w turnieju wygrał trzy walki, dwie przegrał, jedną zremisował). 8 XII 1937 walczył w gdańskiej Sporthalle w meczu Gedanii z reprezentacją włoskich klubów bokserskich.
Po wybuchu II wojny światowej, na początku 1940 wysiedlony z Gdyni i wywieziony na roboty do Köckte (obecnie dzielnica Gardelegen (Saksonia-Anhalt)), skąd zbiegł i wrócił do Gdyni. Znalazł zatrudnienie w Zakładzie Oczyszczania Miasta, gdzie do kwietnia 1942 pracował jako magazynier i księgowy. Był także członkiem gdyńskiego Tajnego Hufca Harcerzy, współpracował z ruchem oporu, dzięki umiejętnej buchalterii przekazywał mu część z będących w jego gestii zapasów drewna i benzyny. Podobnie działał od maja do grudnia 1942, kiedy pracował w gdyńskim Wydziale Odzieżowym Kriegsmarine, skąd ponadto przekazywał informacje kontrwywiadowcze miejscowemu Związkowi Walki Zbrojnej. Aresztowany podczas próby defraudacji gotówki z kasy, zagrożony trzema miesiącami więzienia, zwrócił pieniądze, został jednak wysłany na front wschodni. Aresztowany na podstawie przechwyconego przez Gestapo listu do żony, skazany został 29 XI 1943 przez sąd polowy w Dubnej (Ukraina) na karę śmierci za szerzenie defetyzmu.
Podczas długotrwałego oczekiwania na wykonanie wyroku studiował uzyskaną od więziennych władz Konwencję Genewską i międzynarodowe porozumienia dotyczące więźniów politycznych, na których podstawie napisał wiele odwołań. W efekcie uzyskał ułaskawienie z Kancelarii Rzeszy, nadesłane tuż przed egzekucją: karę śmierci zamieniono mu na 10 lat więzienia, licząc od chwili zakończenia wojny. Do końca wojny przebywał w więzieniach w Lingen (Dolna Saksonia), Berlinie–Moabit, Poznaniu, Wrocławiu i VII Obozie w Greiswald, gdzie doczekał się wyzwolenia przez 1. Dywizję Pancerną gen. Stanisława Maczka.
Po powrocie do Gdyni w 1945 zamieszkał w przedwojennym mieszkaniu przy ul. Warszawskiej, od 1947 w Gdańsku Wrzeszczu przy Alei Wojska Polskiego 19/4. Dopiero w 1950 znalazł pracę w gdyńskiej polsko-czechosłowackiej firmie spedycyjnej „Spedrapid”. Z czasem przeniesiony został do jej gdańskiego oddziału, gdzie pracował do emerytury w 1982. Po wojnie nadal uprawiał boks w barwach Gedanii, powoływany był do reprezentacji Gdańska. M.in. wystąpił 26 I 1947 w drużynie Gdańska z meczu z Łodzią (7:9, w wadze piórkowej przegrał z Nowickim), a 9 III tego roku zdobył wicemistrzostwo Wybrzeża w tej samej wadze po porażce w finale z Aleksym Antkiewiczem.
Od 1972 członek Koła Starych Gdynian. Od grudnia 1942 mąż Moniki Gulgowskiej z domu Dembskiej (21 XII 1908 Radomno – 26 VII 1963 Gdańsk, pochowana na cmentarzu Srebrzysko), ojciec Mariana Henryka (ur. 3 III 1947 Gdańsk). Po raz drugi żonaty był od 1965 z Luizą Gamm (6 V 1926 – 21 I 2007 Sopot), z którą po ślubie zamieszkał w Sopocie przy ul. Grunwaldzkiej 84 i z która miał córkę. Pochowany wraz z drugą żoną i jej dziadkiem Rudolfem Walterem Gammem na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Informacje Mariana Henryka Sierockiego.
Gątkiewicz Zbigniew, Franciszek Sierocki, „Rocznik Gdyński”, t. 16, 2004, s. 345–346.
Trupinda Janusz, KS Gedania – klub gdańskich Polaków (1922–1953), Gdańsk 2015, s. 411–419.
