DIETRICH MICHAEL, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
z herbem Suchekomnaty
MICHAEL DIETRICH (1673 – 27 III 1748 Gdańsk), złotnik. Brat złotnika Lorenza Dietricha (12 X 1668 – 18 XII 1750). Od 1701 zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Daniela Friedricha Myliusa (Mülicha). Pracę mistrzowską wykonał w 1703 w warsztacie Nathanaela Schlaubitza. Obywatelstwo miejskie otrzymał 13 I 1705. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1719, 1726, 1742, 1741. W jego warsztacie terminowali jako czeladnicy: od 9 X 1721 Gottfried Gehrke (Gercke, Görcke, Gericke; 30 XI 1690 Gdańsk – 9 IX 1731 Gdańśk), który wykonał też swoją pracę mistrzowską (i 13 V 1724 otrzymał obywatelstwo gdańskie), oraz w 1724 Beniamin Boldt, zaś samą pracę mistrzowską wykonał Johann Ross (Roß; 4 III 1697 – 25 V 1758).
Miał wielu uczniów, z których Daniel Eggers (zapisany w 1723), Daniel Zachert (1743) i Carl Heinrich La Port (1745) nauki nie ukończyli, zaś zapisany w 1706 Casper Gottlieb Ziegenhagen, w 1711 Johann Carl Ehlert, w 1712 Benjamin Ephraim Schmidt (1 IX 1697 – 26 XII 1745), w 1717 David Epfraim Sechs, w 1718 Anthon Friedrich May, w 1723 Christoph Heinrich, w 1725 Johann Michael Schröder, w 1729 Johann Kloth, w 1732 Nicolaus Grundman, w 1736 Georg Christoph Horck, oraz w 1738 Christian Warmbier (7 II 1725 – 12 I 1761) zakończyli naukę z dyplomem.
Używał znaku warsztatowego z monogramem MD w owalu. Podobnego znaku używał jako probierz cechowy. Jeden z wybitnych gdańskich złotników 1. połowy XVIII wieku. Realizował prestiżowe zlecenia korporacji i bractw – wykonał między innymi puchar i łańcuch szyprów wiślanych z 1738, puchar cechu piekarzy z 1710 (oba niezachowane) – a także polskich odbiorców. W 1737 biskup warmiński Adam Stanisław Grabowski za prawie 26 000 zł zamówił u niego srebrny serwis, składający się z 72 talerzy, dziewięciu dużych i dziewięciu małych półmisków. W 1735 wykonał serwis dla kasztelana gdańskiego i starosty kiszewskiego Franciszka Czapskiego (zachowany talerz z herbem Leliwa w Muzeum Narodowym w Gdańsku). Zachowała się także flasza z herbem Suchekomnaty (Muzeum Narodowe w Warszawie), oraz zastawa stołowa – teryna (Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu) i cukiernica (Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze). Mniej licznie reprezentowane były srebra kościelne, wśród nich znalazły się na przykład dzban liturgiczny i hostiarka z 1709 (dawniej w kościele św. Barbary w Gdańsku) oraz kielichy (Muzeum Narodowe w Gdańsku, Niedzbórz, Okonin, Pogorzała Wieś, Trutowo).
Od 29 I 1705 mąż poślubionej w kościele Najświętszej Marii Panny Dorothei Constantii (pochowana tamże 7 V 1720 w wieku 39 lat w grobie nr 205), córki Johanna Gottfrieda Holla i jego drugiej żony, poślubionej tamże 28 I 1691 Barbary Suter. Ojciec Johanna Ephraima (marzec 1707 – 22 IV 1750), którego w 1723 zapisał na naukę i który uzyskał tytuł mistrzowski w 1743. Pochowany w kaplicy złotników w kościele Najświętszej Marii Panny.
Zob. też złotnictwo.
