SZPITAL WOJEWÓDZKI (od 2009 Pomorskie Centrum Traumatologii im. Mikołaja Kopernika), ul. Nowe Ogrody 1/6. Od maja 1945 Polski Szpital Ewangelicki sióstr tabitanek, ul. Nowy Świat 2-6 (następnie ul. Świerczewskiego 2-6), id 1 XII 1946 do 1956 Miejski Szpital Powszechny, 1956–2007 Szpital Wojewódzki im. Mikołaja Kopernika, 2007–2009 Wojewódzki Szpital Specjalistyczny im. Mikołaja Kopernika, Pomorskie Centrum Traumatologii. W miejscu częściowo zburzonych i zdewastowanych budynków szpitala diakonis ewangelickich, przejęty w maju 1945 przez dr. Mieczysława Trenknera z dawnego Szpitala Ewangelickiego w Warszawie i 8 polskich diakonis diakonatu warszawskiego. Otwarty 30 IV 1946, z trzema oddziałami: wewnętrznym (100 łóżek), chirurgicznym (70 łóżek, od 2007 jako oddział chirurgii ogólnej, gastroenterologicznej i żywienia, obecnie 42 łóżka) i położniczo-ginekologicznym (25 łóżek, obecnie 24 łóżka oddziału położniczego, 34 łóżeczka oddziału noworodkowego, 10 łóżek oddziału patologii ciąży, 15 łóżek oddziału ginekologicznego).
Od 1949 we współpracy z Akademią Lekarską w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny), uregulowaną umową dwustronną z 2 I 1960. Stopniowo powstawały oddziały i kliniki: oddział skórno-weneryczny (1947, obecnie jako oddział dermatologiczny, 24 łóżka), oddział otorynolaryngologiczny (1947, obecnie 20 łóżek), oddział pediatryczny (przeniesiony w 1950 roku z Miejskiego Szpitala Dziecięcego, przekształcony 1953 w II Klinikę Chorób Dzieci, w 1992 – w Klinikę Pediatrii, Gastroenterologii i Onkologii Dziecięcej, w 2008 w Katedrę i Klinikę Pediatrii, Gastroenterologii, Hepatologii i Żywienia Dzieci, obecnie 56 łóżek), oddział gruźlicy dziecięcej (przeniesiony w 1950 z Miejskiego Szpitala Dziecięcego; przeniesiony w 1967 do Państwowego Przeciwgruźliczego Sanatorium Dziecięcego, obecnie Specjalistyczny Zespół Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem), Klinika Ortopedii (przeniesiona w 1953 z ul. Dębinki 7 jako Klinika Ortopedii i Chirurgii Dziecięcej, wyodrębniona w 1955), oddział chirurgii dziecięcej (wyodrębniony w 1955 z Kliniki Ortopedii i Chirurgii Dziecięcej, przekształcony w 1957 w Klinikę Chirurgii Dziecięcej, od 2006 Klinika Chirurgii i Urologii Dzieci i Młodzieży, obecnie 37 łóżek), oddział anestezjologii (1962, od 1975 Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii, obecnie 16 łóżek), oddział neurologii (w 2001 przeniesiony z Wojewódzkiego Szpitala Psychiatrycznego, obecnie 36 łóżek), oddział gastroenterologii (w 2003 przeniesiony ze zlikwidowanego Przemysłowego Zakładu Opieki Zdrowotnej, tzw. szpitala stoczniowego, obecnie 20 łóżek), oddział chirurgii ręki (w roku 2004 wyodrębniony z Kliniki Ortopedii, od 2007 jako Klinika Chirurgii Ręki Katedry Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu, obecnie 85 łóżek), oddział urazowo-ortopedyczny (od 2004 w ramach połączenia WSS z Okręgowym Szpitalem Kolejowym, obecnie 52 łóżka), oddział kardiologii (w 2008 wyodrębniony z oddziału wewnętrznego, obecnie 31 łóżek), oddział chorób wewnętrznych i hipertensjologii (w 2008 przekształcony z oddziału wewnętrznego, obecnie 44 łóżka), oddział kardiochirurgii dziecięcej (2008, baza łóżkowa Kliniki Chirurgii i Urologii Dzieci), oddział rehabilitacji neurologicznej (2009, obecnie 17 łóżek).
W latach 1949–1950 był przejściowo siedzibą III Kliniki Chirurgii i III Kliniki Chorób Wewnętrznych (obie przeniesione do Państwowego Szpitala Klinicznego Akademii Lekarskiej, późniejszego Szpitala Klinicznego pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny). 19 XI 1966, podczas uroczystości 20-lecia szpitala, w hollu wejściowym odsłonięto tablicę z płaskorzeźbą Mikołaja Kopernika, autorstwa Bronisława Lepieszo, odlaną w Stoczni Gdańskiej. Funkcjonuje przyszpitalna kaplica pod wezwaniem Matki Boskiej Fatimskiej. 4 VII 1996 parafia ewangelicko-augsburska w Gdańsk z siedzibą w Sopocie wystąpiła o rewindykację gmachu, 10 IX 1997 wycofała wniosek bez odszkodowań. W 2004 szpital został poddany restrukturyzacji (m.in. przyłączono Okręgowy Szpital Kolejowy), a rok później wyodrębniono Szpitalny Oddział Ratunkowy (SOR) dla Dorosłych i Dzieci w ramach reorganizacji systemu ratownictwa medycznego województwa pomorskiego (realizacja zasady jak najkrótszego czasu od przyjęcia chorego z zagrożeniem życia do uzyskania stabilizacji jego stanu klinicznego). Z powodu kryzysu w opiece zdrowotnej w Polsce podlegał po 1989 także niekorzystnym zmianom (zmniejszenie bazy lokalowej i łóżkowej niektórych oddziałów, redukcja przyszpitalnych poradni specjalistycznych). ASZ
Dyrektorzy Szpitala Wojewódzkiego
w latach 1945–2009
| 1945–1949
|
Mieczysław Trenkner
|
| 1950–1954
|
Kazimierz Piskozub
|
| 1954–1972
|
Piotr Gardzilewicz
|
| 1972–1975
|
Cezary Burkiewicz
|
| 1975–1985
|
Anna Kozikowska
|
| 1985–1989
|
Zygmunt Urban
|
| 1989–1990
|
Barbara Zinczuk
|
| 1990–1997
|
Antoni Rogowski
|
| 1997–2004
|
Bogdan Borucki
|
| 2004–2009
|
Mirosław Domosławski
|
| ASZ
|
