KRASSOWSKI JANUSZ, scenograf Teatru Wybrzeże
| < Poprzednie | Następne > |
JANUSZ ADAM KRASSOWSKI (18 I 1929 Warszawa – 5 V 1969 Warszawa), scenograf, grafik, reżyser. Syn Adama i Aurelii z Kowalskich (zm. 9 III 1978 Warszawa). Nauki pobierał na tajnych kompletach w czasie okupacji, w 1944 przeszedł przez obóz dla Polaków zdolnych do noszenia broni, zorganizowany przez Niemców w Zakroczymiu po upadku powstania warszawskiego.
Po ukończeniu Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie, w latach 1950–1955 studiował na Wydziale Scenografii Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Warszawie pod kierunkiem prof. Władysława Daszewskiego. W trakcie studiów projektował dekoracje i kostiumy do przedstawień dyplomowych warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (np. Wiśniowego sadu Antoniego Czechowa w reżyserii Marii Wiercińskiej, 13 VI 1956), odbył także staże w krakowskim Teatrze im. Słowackiego, Operze Warszawskiej i gdańskiej Operze Bałtyckiej (wraz ze studentami warszawskiej ASP scenografia do Młodej Gwardii Juliusza Mejtusa w reżyserii Antoniego Majaka, premiera 22 XII 1953). Dyplom obronił realizacją Hamleta 29 X 1956 w pracowni prof. Daszewskiego, jako jego asystent odbył podyplomowy staż przy realizacji Kordiana 21 IV 1956 w Teatrze Narodowym w Warszawie. Był jednym z pierwszych wychowanków Daszewskiego, których wkrótce zaczęto określać mianem „szkoły warszawskiej”.
Od 1956 pracował w gdańskim Teatrze Wybrzeże, w którym opracowywał scenografię głównie do przedstawień reżyserowanych przez Zygmunta Hübnera, m.in. do głośnej realizacji Szewców Witkacego (12 X 1957), która po pierwszym publicznym pokazie została zakazana przez cenzurę, także do Pierwszego dnia wolności Leona Kruczkowskiego, ze Zbigniewem Cybulskim w roli Jana (premiera 21 II 1960), który to spektakl reprezentował Polskę na Festiwalu Teatru Narodów w Paryżu w 1960. Jego autorstwa była także scenografia m.in. do Podejrzanej prawdy Juana Ruiza de Alarcón w reżyserii Aleksandra Rodziewicza (4 IV 1957), Wojny trojańskiej nie będzie Jeana Giraudoux w reżyserii Bohdana Korzeniewskiego (1 X 1958), Jonasza i błazna Jerzego Broszkiewicza w reżyserii Zbigniewa Cybulskiego i Bogumiła Kobieli (7 XII 1958), Lata w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza w reżyserii Waleriana Lachnitta (17 V 1963) czy Zemstę Aleksandra Fredry w reżyserii Kazimierza Łastawieckiego (29 XI 1963). W Gdańskim Studiu Rapsodycznym tworzył dekoracje m.in. Odysei Homera w reżyserii Eugeniusza Poredy (1 IX 1963).
Od 1963 w Szczecinie, od sezonu 1964/1965 etatowo związany był z Państwowymi Teatrami Dramatycznymi, gdzie stworzył scenografię, m.in. do Nosorożca Eugène'a Ionesco w reżyserii Maryny Broniewskiej (19 XII 1964), Dziadów Adama Mickiewicza w reżyserii Jana Maciejowskiego (12 III 1966) czy Antygony Sofoklesa w reżyserii Marka Okopińskiego (20 IX 1968). Spróbował także sił jako reżyser – wystawił na szczecińskiej scenie Indyka Sławomira Mrożka we własnej scenografii (10 VIII 1967).
Jednocześnie tworzył scenografię także dla innych scen krajowych, m.in. dla Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie (Rewizor Mikołaja Gogola w reżyserii Tadeusza Żuchniewskiego, 28 VI 1960), Teatru Polskiego w Poznaniu (Ondyna Jeana Giraudoux w reżyserii Józef Grudy, 22 VI 1961), Teatru im. Osterwy w Gorzowie Wlkp. (Trzy białe strzały Jana Makariusza w reżyserii Ewy Kołogórskiej, 2 I 1967), Teatru im. Wilama Horzycy w Toruniu (Zbrodnia i kara Fiodora Dostojewskiego w reżyserii Hugona Morycińskiego, 29 III 1969), stołecznych teatrów: Polskiego (Improwizacja paryska w reżyserii Zygmunta Hübnera 19 VI 1960), Dramatycznego (Indyk w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego, 1 X 1961) i Ludowego (Droga przez mękę Aleksego Tołstoja w reżyserii Jerzego Rakowieckiego, 5 XI 1967). Nie stronił też od teatrów muzycznych: wspomnianej Opery Bałtyckiej (Kopciuszek Prokofiewa w reżyserii Janiny Jarzynówny-Sobczak, 14 III 1959), Teatru Muzycznego w Gdyni (No, no Nanette! Vincenta Youmansa w reżyserii Kazimierza Peteckiego, 24 VIII 1961) czy pośmiertnie wystawionego 22 XII 1970 w lubelskiej Operetce Studenta żebraka Karla Millöckera w reżyserii Janusza Marca. Przygotował też scenografię i zaprojektował kostiumy do Loży królewskiej Tadeusza Dobrzańskiego w reżyserii Jana Maciejowskiego w leningradzkim Teatrze Komedii Muzycznej (15 XII 1966).
Współpracował ze szczecińskim ośrodkiem TV, który m.in. 25 IV 1969, w ramach Teatru Telewizji, pokazał Brzeg Ryszarda Liskowackiego w jego dekoracjach. Obok scenografii uprawiał także grafikę. Był autorem plakatów teatralnych.
Laureat m.in. II nagrody zespołowej dla Państwowych Teatrów Dramatycznych – Teatr Polski w Szczecinie za sztukę Miłość i gniew Johna Osborne’a na II Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych w Warszawie (1965) oraz nagrody za scenografię do przedstawień Mordercy i świadkowie Tadeusza Polanowskiego i Głód i pragnienie Eugène’a Ionesco w Państwowych Teatrach Dramatycznych w Szczecinie na VIII Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1966). Zmarł tragicznie w niewyjaśnionych okolicznościach.
