BLOCH STANISŁAW, stomatolog, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW BLOCH (21 II 1893 Warszawa – 22 IX 1953 Gdańsk), lekarz-stomatolog, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn kupca Hermana Blocha, od 1918 dyrektora zarządzającego Towarzystwa Naftowego „Bloch” sp. z o. o. w Borysławiu (obecnie obwód lwowski, Ukraina) i Pauliny z domu Sokół. Brat Heleny i Aleksandra (zamordowanych podczas II wojny światowej) oraz Ignacego.
Ukończył warszawskie gimnazjum realne. W 1910 zdał egzamin maturalny i rozpoczął studia na Wydziale Stomatologicznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1912–1913 odbywał służbę wojskową w armii carskiej w randze podoficera piechoty. Od 1914 do 1916 był wolontariuszem na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. Ze względu na warunki wojenne i ewakuację Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego do Rostowa nad Donem otrzymał 17 IV 1915 tymczasowe świadectwo lekarza dentysty. W latach 1915–1918 kontynuował studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.
W okresie 1918–1921 pełnił funkcję podoficera sanitarnego Wojska Polskiego w Szpitalu Polowym w Zambrowie. Od 1921 do 1926 był kierownikiem ambulatorium dentystycznego w warszawskim Schronisku dla Kalek i w Przychodni Związkowej Rentgeno-Stomatologicznej. W 1922 przerwał studia medyczne; nie otrzymał dyplomu lekarza medycyny. Do 1924 odbywał szkolenia i studia w klinikach uniwersyteckich w Wiedniu, Berlinie oraz Rostoku; uzyskał tymczasowe świadectwo lekarza dentysty. Od 1924 do 1939 prowadził w Warszawie prywatną praktykę lekarsko-dentystyczną, od 1928 organizując też kursy dla stomatologów i lekarzy dentystów. Dzięki jego staraniom przetłumaczono na język polski dzieła Roberta Neumanna i Konrada Szepelskiego oraz podręczniki dla studentów stomatologii. Był członkiem władz, wiceprezesem i prezesem Związku Lekarzy Dentystów w Państwie Polskim, członkiem Rady Izby Okręgowej Dentystów w Warszawie oraz kierownikiem Działu Wydawnictw Stomatologicznych, a także redaktorem „Dentystycznych Wiadomości Związkowych” (1927–1938).
W 1939 odbył szkolenia z zakresu przysposobienia lekarskiego oraz sanitarno-administracyjnego i został kierownikiem ambulatorium stomatologicznego w Centralnej Poliklinice Kolejowej w Białymstoku. W 1940 został zatrudniony w Resocjalizacyjnej Kolonii Pracy Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych (NKWD) w kolonii Wierchnie-Czowskiej w Komijskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Radzieckiej jako kierownik działu stomatologicznego na oddziale lekarsko-dentystycznym, chirurgiczno-stomatologicznym i protetycznym, obsługującym wolnych pracowników i więźniów. W 1944 przeniesiono go do przemysłowego obozu pracy w Chersoniu w Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, gdzie pełnił funkcję kierownika ambulatorium stomatologicznego.
W 1945 powrócił do Polski. W latach 1945–1950 był kierownikiem kilku ambulatoriów stomatologicznych w Gdańsku, pracował też jako stomatolog w Biurze Odbudowy Portów i Głównym Urzędzie Morskim w Gdyni, a od 1946 do 1949 również w Ubezpieczalni Społecznej. 19 XII 1949 otrzymał tytuł doktora medycyny dentystycznej na podstawie dysertacji Rola fluoru w stomatologii z uwzględnieniem doświadczeń własnych. Był organizatorem Zakładu Protetyki Stomatologicznej Akademii Lekarskiej, od 1 X 1948 jego kierownikiem. Od 7 VI 1951 profesor nadzwyczajny (tytularny) AMG. Od 27 VII 1951 kierownik Oddziału Stomatologicznego Wydziału Lekarskiego AMG.
Absorbowały go przede wszystkim higiena i profilaktyka chorób jamy ustnej, rola fluoru w profilaktyce twardych zębów i przyzębia, etiologia i fizjopatologia próchnicy oraz metody leczenia paradontozy. Był popularyzatorem światowych nowinek oraz badań dotyczących zagadnień stomatologicznych, dokonał między innymi 272 streszczeń artykułów obcojęzycznych. Publikował głównie na łamach „Czasopisma Stomatologicznego”, które w 1948 współzakładał.
Członek Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Stomatologicznego. W latach 1937–1939 i 1945–1947 pełnił funkcję wiceprezesa Naczelnej Izby Lekarsko-Dentystycznej i redaktora „Dziennika Urzędowego Izby”. W 1951 nadano mu tytuł Przodownika Pracy i Nauk, w 1953 odznaczono Złotym Krzyżem Zasługi.
Był żonaty z Renatą z domu Rozowską; ojciec Gabrieli, absolwentki Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, oraz Izabeli, absolwentki Wydziału Stomatologicznego tej uczelni. W 1953 zdiagnozowano u niego nowotwór mózgu. Podjął leczenie w klinice w Sztokholmie. Został pochowany 2 X 1953 na cmentarzu Srebrzysko. 7 XII 2001 w budynku w Gdańsku przy ul. Orzeszkowej 18, gdzie pracował, wmurowano poświęconą mu tablicę pamiątkową.
