ROGIŃSKI BOLESŁAW, artysta plastyk, grafik
| < Poprzednie | Następne > |
BOLESŁAW ROGIŃSKI (9 XI 1907 Wiazyń, powiat Wilno – 21 VI 1990 Gdańsk), artysta plastyk, grafik. Studia plastyczne ukończył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie (USB) w pracowni graficznej prof. Jerzego Hoppena (1891–1969), tam też rozpoczął działalność artystyczną. W twórczości wileńskiego okresu pozostawał pod wpływem Ferdynanda Ruszczyca, stosując ciemną i stonowaną paletę barw. Pracował też jako rysownik przy wykopaliskach archeologicznych, był ilustratorem publikacji naukowych.
Od 1945 w Gdańsku. Na zlecenie władz miasta tworzył w latach 1945–1946, wraz z grupą osiadłych w Gdańsku artystów plastyków (głównie wileńskich): Stanisławem Żukowskim, Stanisławem Roliczem, Maciejem Kilarskim i innymi, dokumentację rysunkową gdańskich zabytków ocalałych ze zniszczeń wojennych. Była ona wykorzystywana przy opracowywaniu dokumentacji architektonicznej w czasie ich odbudowy. Prace pokazano 17 VII 1946 na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku Zabytki Starego Gdańska, w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (obecny budynek Miejskiego Teatru „Miniatura”) przy al. Grunwaldzkiej 16. Z synem Łukaszem zaprojektował, a następnie zrealizował w latach 1971–1974 fontannę z betonowymi misami o różnej wysokości na Skwerze Kościuszki w Gdyni.
W Gdańsku odszedł od ciemnej kolorystyki na rzecz jasnej, bardziej nasyconej. Tworzył również prace graficzne w różnych technikach
(głównie akwaforty i linoryty), tematy większości z nich to Gdańsk i morze. Uczestnik wielu gdańskich i ogólnopolskich wystaw plastycznych (prace znajdują się obecnie w polskich i fińskich muzeach). Działacz Związku Polskich Artystów Plastyków, w 1966 wiceprezes Klubu Marynistów LOK w Gdańsku. W 1975 zainicjował i przez wiele lat prowadził jako komisarz konkursy polsko-fińskiej grafiki marynistycznej. Odbywały się one corocznie do 1985 na przemian w Gdańsku i Turku, brali w nich udział czołowi polscy i fińscy graficy.
19 XII 1950 został wyróżniony nagrodą plastyczną przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, ponownie otrzymał ją 22 VII 1959, 4 VIII 1975 Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1978 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za organizację i popularyzację ogólnopolskich konkursów Grafiki Marynistyczne w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik „Litery”. Otrzymał także Złotą Odznaką Związku Polskich Artystów Plastyków i Medal Turun Taiteilijaseura (Towarzystwo Artystów Plastyków w Turku; Finlandia).
Od 1935 żonaty był z Władysławą z domu Żukowską (22 II 1908 Wilno – 1992 Wrocław), siostrą Stanisława Żukowskiego, absolwentką Seminarium Nauczycielskiego w Wilnie i nauczycielką na wileńskiej wsi, następnie studentką Wydziału Sztuk Pięknych USB w Wilnie (uczennica Aleksandra Szturmana (1869–1944)) i po wojnie Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom 1948), w latach 1940–1944 w Wilnie organizatorką tajnych kompletów z nauczania początkowego, w Gdańsku wykładającą m.in. w Studium Nauczycielskim, malarką nadmorskich krajobrazów, portretów, scen z życia rybaków, portów rybackich, twórczynią grafik (m.in. drzeworytów, linorytów). Byli rodzicami Justyny, Łukasza (ur. 27 II 1936 Wilno), malarza, grafika i ceramika, oraz Małgorzaty po mężu Niemczyk.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
