KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP
Z Encyklopedia Gdańska
Wersja M.Ogonowska (dyskusja | edycje) z dnia 15:19, 8 mar 2013
< Poprzednie | Następne > |
W XVIII–XX w. zespół był kilkakrotnie remontowany i przebudowywany, m.in. 1828 powstała empora i malowidła w kaplicy, ostatnie prace przed II w. świat. przeprowadzono 1934–37. W 1945 spłonęło wnętrze z wyposażeniem (w tym drewniana empora), runęły fragmenty murów i filarów, inne wychyliły się od pionu, uszkodzone były sklepienia, dach i latarnia nad kopułą. Prace przy odbudowie kaplicy rozpoczęto 1946, przywrócono ją do użytku w czerwcu 1948. Czasowo wykorzystywano w kaplicy elementy z innych budowli. Jako poręcz schodów do 1996 służyła barok. balustrada z q kośc. św. Jana. Kamieniarka na zewnątrz oraz posadzki i inne elementy wnętrza były wielokrotnie konserwowane i uzupełniane. Ważnym etapem była rekonstrukcja latarni kopuły (proj. Aleksandra Piwka) 1999, a także wzmocnienie posadowienia i sklepień 2000. W 2002–03 przeprowadzono konserwację i pomalowano elewację kaplicy, stosując intensywne barwy. Kaplica Królewska jest budowlą nietypową dla centrum Gd., ze względu na dość rzadką tu barokową stylistykę i tynkowane zewnętrzne powierzchnie murów (kontrastujących z masywem kośc. NMP). Frontowa fasada zdaje się kryć za sobą kościół o 3 przęsłach z kopułą z wysokim bębnem oraz z 2 flankującymi ją bocznymi kopułkami. Po obu stronach znajdują się trójosiowe boczne kamieniczki. Kompozycja elewacji wprowadza w ten sposób patrzącego w błąd, ponieważ ma on przed sobą na całej szerokości jeden obiekt sakralny. Wejściem gł. nie jest centralnie umieszczony portal, lecz boczne drzwi po jego zach. stronie. Szeroki portal prowadzi na dziedziniec plebanii, z drewnianymi galeryjkami i wielobocznym wykuszem. Właściwa kaplica znajduje się na piętrze. Jest niemal centr. pomieszczeniem z kopułą wspartą na 4 arkadach i filarach. Dookoła znajdują się krzyżowo sklepione, prostokątne przęsła oraz czworoboczne aneksy po wsch. i zach. stronie. Na kopule widoczne są fragmenty malowideł z XIX w.
Kościół parafialny. Po reformacji, za proboszcza i oficjała q Nicolasa Miloniusa, już 1589 (po remoncie plebanii) umieszczono tu stację misyjną q jezuitów, wykorzystujących okresowo do działalności duszpasterskiej i kaznodziejskiej ww. kaplicę św. Andrzeja. Po wybudowaniu Kaplicy Królewskiej powstał 1683–1719 spór o korzystanie przez Towarzystwo Jezusowe także i z tego obiektu. Ponieważ w latach tych sporadycznie tylko dopuszczano jezuitów do duszpasterstwa (1683, 1684, 1698, 1705, 1714–15), proboszczowie bazowali na pracy świeckich wikarych. Jezuitów wykorzystano jednakże do pracy w erygowanej 1714 na terenie plebanii pierwszej od reformacji katolickiej szkole paraf. Po ustanowieniu oficjalnej misji jezuickiej 1719 wikarymi stali się misjonarze jezuiccy i pełnili tę funkcję także po kasacie swego zakonu (do 1786). Kaplicę Królewską traktowano jako zastępczą świątynię paraf. dla całego Gd., specjalizującą się przede wszystkim w duszpasterstwie w jęz. niem., chociaż 1720–1855 proboszczami byli i Polacy. Pełniąc jednakże wiele innych funkcji w Kościele, nie zawsze przebywali na miejscu (stało się to normą 1775–1818, gdy żaden z nominowanych proboszczów nawet do Gd. nie zawitał). W 1718, po podziale rozległej katolickiej parafii gd. na okręgi filialne (z zachowaniem nadrzędności K.K.), tej ostatniej przypisano terytorium dawnej parafii mariackiej na Głównym Mieście z ul. Długą, Chlebnicką, Ogarną, Mariacką, św. Ducha, Szeroką, ponadto tzw. Przedwale i q Zaroślak wewnętrzny, na wsch. od q Kanału Raduni oraz obszar niegdyś przypisywany parafii q kośc. św. Piotra i Pawła (na q Starym Przedmieściu). Podobny okręg został przy niej po formalnym wyodrębnieniu z niej parafii przy q kośc. św. Józefa i q św. Brygidy (1840). W 1765 –75 plebania i K.K. stały się na krótko rezydencją i ośrodkiem działalności biskupa pomocniczego, tytułowanego sufraganem pomor. (był nim Cyprian Kazimierz Wolicki, zm. w Gd. i pochowany w K.K.). Między 1787 a 1818 ważną rolę w Gd. odegrał Michael Langmesser, najpierw pierwszy kaznodzieja K.K., następnie instygator konsystorza gd. i regens kancelarii konsystorskiej, od 1791 tytułujący się zastępcą plebana. Od 1799 faktycznym gospodarzem świątyni był Stanisław Kostka Rosołkiewicz, pocz. wikary, od 4 V 1818 jej proboszcz. Ważnym zadaniem proboszczów K.K. 1814–1945 było prowadzenie pryw. szkoły katolickiej (q Knabenschule zur Königlichen Kapelle), pocz. dla chłopców, od poł. XIX w. także i dla dziewcząt. Likwidacja katolickich klasztorów w Gd. spowodowała wydanie 31 III 1840 dekretu przez biskupa chełmińskiego Anastasiusa Sedlaka, erygującego nowe parafie na terenie Gd. i tworzącego nowe ich granice. Zasięg działania K.K. nie zmienił się, pozostając ograniczony do terenu Głównego Miasta. Pozostał taki i po 1945, kiedy nastąpiła unia personalna pomiędzy K.K. a przywróconym Kościołowi katolickiemu q kośc. NMP. Obie świątynie łączyła osoba proboszcza, mającego pocz. swą tytularną siedzibę w K.K., a od 1962 jego kościołem paraf. stał się kośc. NMP.
Tabela: Proboszczowie katoliccy kaplicy (do 1683 i od 1962 także kościoła NMP)