REITER ANTONI FRANCISZEK, judoka, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
ANTONI FRANCISZEK REITER (16 III 1950 Gdańsk – 9 II 1986 Gdańsk), sportowiec, judoka (posiadacz stopnia 4 dan), olimpijczyk. Syn Jana (15 III 1910 – 5 IV 1993) i Haliny Marii z domu Magowskiej (11 XI 1919 – 25 XII 2020). Brat między innymi Barbary (ur. 1947), zamężnej Pawłowskiej, lekarza-pediatry, dyrektor do spraw medycznych w NZOZ Nadmorskim Centrum Medycznym, oraz Andrzeja (ur. 1957), inżyniera elektronika, pracownika Instytutu Maszyn Przepływowych PAN. W 1963 absolwent Szkoły Podstawowej nr 50, w 1973 Politechniki Gdańskiej, inżynier elektronik. Od 1966 zawodnik GKS Wybrzeże, wychowanek trenera Ryszarda Zieniawy.
W 1969 młodzieżowy wicemistrz Polski w wadze średniej, w lipcu tego roku wygrał w wadze półciężkiej (do 85 kg) w Gdańsku międzynarodowy turniej juniorów z okazji 25-lecia PRL, we wrześniu podczas II Centralnej Olimpiady Młodzieży zajął drugie miejsce w wadze półciężkiej. W 1970 młodzieżowy wicemistrz Polski. Trzykrotny mistrz Polski w kategorii do 78 kg (waga średnia) (1971, 1973, 1975), w 1974 wicemistrz, w 1972 i 1976 brązowy medalista. W 1969 był indywidualnym mistrzem Gdyni. Z drużyną Wybrzeża mistrz Polski w 1972 i zdobywca Pucharu Polski w 1976.
W 1973 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Lozannie w wadze średniej (stoczył siedem walk, z czego dwie przegrał z zawodnikami z Japonii, w tym w półfinale przez ippon z późniejszym zdobywcą złotego medalu Shozo Fuji); był to pierwszy medal na MŚ w judo zdobyty przez polskiego zawodnika. W 1974 akademicki wicemistrz świata (Bruksela). Na Mistrzostwach Europy w 1974 (Londyn) zdobył srebrny medal, w 1975 (Lyon) złoty (był pierwszym polskim judoką, który sięgnął po to trofeum), w 1976 (Kijów) brązowy. Brązowy medalista w 1972 i 1975 w drużynowych MŚ. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 (XII miejsce w kategorii półciężkiej, w wadze wyżej niż zwykle). Zwycięzca wielu międzynarodowych turniejów, między innymi w październiku 1970 w Gdańsku z okazji 25-lecia GKS Wybrzeże w wadze półciężkiej z udziałem Czechów, Włochów, Austriaków.
W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” uplasował się na czwartym miejscu na najlepszego sportowca Wybrzeża 1975 roku. Wyróżniony miedzy innymi odznaką „Za zasługi dla Gdańska” (1975) i Medalem Prezydenta Gdańska (1976), tytułem Mistrza Sportu, brązowym, srebrnym i złotym medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe”, brązową i srebrną odznaką „Zasłużony dla Sportu Gwardyjskiego”.
Karierę zakończył po ciężkiej kontuzji (kręgozmyk) odniesionej w styczniu 1977, wielomiesięcznej rehabilitacji i powrocie bez powodzenia na matę. Uroczyście pożegnany 24 IX 1978 przed I-ligowym trójmeczem judoków Wybrzeża, Wisły Kraków i AZS Warszawa. Zginął śmiercią samobójczą. Był żonaty z Mirosławą Grażyną z domu Zajdzińską (27 XI 1953 – 16 III 2013). Pochowani na cmentarzu Srebrzysko. Od 1991 organizowany jest w Gdańsku turniej judo jego imienia dla młodzików (kategorie U-11, U13, U15).
