KURKIEWICZ GRZEGORZ LEON, dziennikarz, publicysta
| < Poprzednie | Następne > |
GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ (20 VI 1922 Kraków – 26 XII 2015 Pszczółki koło Gdańska), dziennikarz, publicysta. Syn inżyniera Mieczysława Kurkiewicza (9 VIII 1881 Kraków – 16 IV 1940 Katyń) i Wandy ze Zborowskich; miał siostrę Marię. W 1938 roku razem z matką odwiedził Gdańsk, uczestnicząc w wycieczce Polskiego Biura Podróży Orbis. Przed II wojną światową ukończył I klasę liceum humanistycznego w Krakowie, w początkach wojny kształcił się w szkole handlowej. Pracował w firmie budowy telegrafów, był więziony przez dwa miesiące (wraz z matką) w krakowskim więzieniu Montelupich. Od przełomu lat 1942–1943 jako podchorąży plutonowy służył w Armii Krajowej (AK), pseudonim Kardan; był dowódcą plutonu w oddziale Setka-Limba 12. pułku piechoty AK. W 1945 roku został powołany do Wojska Polskiego, zweryfikowany w stopniu podporucznika, skierowany do 2. Samodzielnego Batalionu Inżynieryjsko-Lotniskowego Wojsk Lotniczych w Łowiczu; od 1947 porucznik, dowódca kompanii Szkoły Podoficerskiej w Legionowie, zwolniony z powodu przynależności do AK.
Mieszkał w Legionowie, do 1952 roku pracował jako robotnik w Spółdzielni Zabawkarskiej „Promień” w Warszawie. W 1954 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, był asystentem na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W Gdańsku przebywał od 1956 roku, mieszkał na Dolnym Mieście, pracował w Stoczni Gdańskiej. W 1962 ukończył (ze stopniem doktora) Studium Doktoranckie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie ( Uniwersytet Gdański).
W 1968 w tygodniku „Polityka” pod pseudonimem Sylwester Małodobry opublikował artykuł Byłem murzynem (o pisaniu na zlecenie prac magisterskich). Po ciężkim wypadku samochodowym w 1969 został dziennikarzem. Pracował w „Głosie Stoczniowca” (1969–1974) i w „Głosie Wybrzeża” (1974–1976). Publikował również w tygodnikach „Perspektywy”, „Szpilki” oraz w miesięczniku „Morze”. Od 1976 roku był związany głównie z tygodnikiem „Czas”, w którym pracował do wprowadzenia stanu wojennego (13 XII 1981). Zajmował się przede wszystkim tematyką zagraniczną, pisał reportaże z podróży statkami Polskich Linii Oceanicznych (w 1978 na statku „Zamość” z Kanady i USA, w latach 1979–1980 na statku „Bydgoszcz” z Tanzanii, Kenii i Madagaskaru).
W 1981 jako współautor ze Zbigniewem Michtą opublikował zbiór reportaży Łuna nad Karlinem. W stanie wojennym, w 1982 negatywnie zweryfikowany, został zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu dziennikarza. Pisywał mimo to do miesięcznika dominikanów „W drodze” i w gdańskiej podziemnej gazetce „Solidarność”. Utrzymywał się z pracy tłumacza i lektora języka niemieckiego. W 1989 był współtwórcą „Tygodnika Gdańskiego”, w którym publikował do jego zamknięcia w 1991. Pracował w „Wieczorze Wybrzeża”, od 1991 roku był związany z „Dziennikiem Bałtyckim”, pod pseudonimem Jan Chrzan publikował artykuły wspomnieniowe i felietony. Od 1970 roku był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP).
Autor powieści autobiograficznej (z kluczem) Osobliwe przypadki Egona A. w Peerelu (2006) oraz rozdziału „Stanu wojennego dzień powszedni” (w zbiorze Świadkowie stanu wojennego, 2006).
W czasie okupacji odznaczony Krzyżem Walecznych i Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, następnie Medalem Zwycięstwa i Wolności (1946), medalem „Za Pobiedu nad Germanijej” (1947), Krzyżem Partyzanckim (1951), Złotym Krzyżem Zasługi (1978). Laureat nagrody prasowej Centralnej Rady Związków Zawodowych (1974), Klubu Publicystów Komunikacji i Łączności SDP (1975), Klubu Publicystów Morskich (1978).
Od 1991 roku mieszkał w Pszczółkach pod Gdańskiem. Od 1947 roku był żonaty z Ireną Jelita-Dobrzyńską (zm. 2006); pozostawił syna Krzysztofa (ur. 1948) i córkę Beatę (ur. 1954). Został pochowany na cmentarzu Łostowickim.
