KACZYŃSKA TERESA, aktorka
| < Poprzednie | Następne > |
TERESA KACZYŃSKA (14 VIII 1934 Warszawa – 19 III 2014 Gdańsk), aktorka teatralna i filmowa. Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, w przedstawieniu dyplomowym 1 V 1957 zagrała Anulkę w Porwaniu Sabinek Juliana Tuwima. Jako aktorka debiutowała jeszcze w czasie studiów rolą Franusi w sztuce Szalony dzień czyli Wesele Figara Pierre’a de Beaumarchais w reżyserii Janiny Romanówny w Teatrze Polskim w Warszawie (18 V 1955).
W latach 1957–2002 występowała w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, grając ponad 70 ról, w tym między innymi: Grazię w Naszych kochanych dziatkach Nicola Manzariego w reżyserii Stanisława Milskiego (debiut, premiera 9 IV 1958), Clarice i Jane w Spójrz! Ja tańczę!.. Dorothy Reynolds i Juliana Slade’a w reżyserii Zygmunta Hübnera (13 VIII 1958), Martę w Męczeństwie z przymiarką Ireneusza Iredyńskiego w reżyserii Jerzego Jarockiego (20 XI 1960), Elsie w Zabawie jak nigdy Williama Saroyana w reżyserii Jerzego Golińskiego (13 V 1960), Lenę Jung w Skandalu w Hellbergu Jerzego Broszkiewicza w reżyserii Andrzeja Witkowskiego (27 IV 1962), Elizę w Skąpcu Molière’a w reżyserii Kazimierza Brauna (18 X 1963), Basię w Cudzie mniemanym, czyli Krakowiakach i Góralach Wojciecha Bogusławskiego i Jana Stefaniego w reżyserii Jerzego Golińskiego (16 II 1964), Betsy w Henryku VI na łowach Wojciecha Bogusławskiego w reżyserii Andrzeja Szalawskiego (21 I 1966), Pannę I, Widzenia, Kupida i Anioła w Tragedii o bogaczu i Łazarzu w reżyserii Tadeusza Minca (7 IX 1968), Żorżettę w Żołnierzu Królowej Madagaskaru Juliana Tuwima w reżyserii Ryszarda Ronczewskiego (19 XI 1969), Giletę w Księżniczce na opak wywróconej Pedra Calderona de la Barca w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (4 XI 1970), Maszę w Połowczańskich sadach Leonida Leonowa w reżyserii Marka Okopińskiego (6 XI 1970), Meg Dillon w Zakładniku Brendana Behana w reżyserii Jerzego Kreczmara (4 III 1972), tytułową Jadzię wdowę Ryszarda Ruszkowskiego w reżyserii Bogusławy Czosnowskiej (29 IV 1977), Robotnicę w Kniaziu Patiomkinie Tadeusza Micińskiego w reżyserii Macieja Prusa (21 III 1981), Martę Feuchtwanger w Opowieściach Hollywoodu Christophera Hamptona w reżyserii Kazimierza Kutza (10 V 1986), Matkę młodego księcia w Białym łabędziu Augusta Strindberga w reżyserii Krzysztofa Babickiego (1 VI 1986), Maxime Mayer w Jesiennych manewrach Petera Coke’a w reżyserii Krzysztofa Szustera (30 V 1987), tytułową Pluskwę Włodzimierza Majakowskiego w reżyserii Ryszarda Majora (14 V 1989).
Była także asystentką reżyserek w przedstawieniach Agnieszki Osieckiej: Niech no tylko zakwitną jabłonie w reżyserii Jagienki Zychówny (7 VII 1967, role Budowniczego, Krysi Traktorzystki i Maniusi) oraz Apetyt na czereśnie w reżyserii Jolanty Ziemińskiej (25 III 1969, rola Kobiety).
W Teatrze Telewizji zagrała w trzech spektaklach: Narodziny miasta Zdzisława Pietrasa i Kazimierza Radowicza w reżyserii Marii Kaniewskiej (29 VI 1980), Księżniczce na opak wywróconej Pedra Calderona de la Barca w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego (6 VII 1981) i Krosienkach Ignacego Krasickiego w reżyserii Marka Okopińskiego (4 I 1982).
W Teatrze Polskiego Radia zadebiutowała rolą Zośki w spektaklu Kochankowie muszą się rozstać Stanisławy Fleszarowej-Muskat w reżyserii Tadeusza Muskata (premiera 24 XI 1958). Zagrała w kilku spektaklach, między innymi Dziewczynę w Pod tym samym niebem Kazimierza Radowicza w reżyserii autora (9 VIII 1961), Arankę w Kamiennym sercu Móra Jókaia w reżyserii Malwiny Szczepkowskiej (20 X 1971) czy Marynę w Roksolanki to jest panny polskie Szymon Zimorowicza w reżyserii Jana Bołgatego (26 IV 1973).
W latach 1977–1979 wykładała w Studiu Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni, kończąc tę działalność wyreżyserowaniem wraz z mężem Zbigniewem Bogdańskim spektaklu dyplomowego swoich wychowanków Nowy Don Kiszot czyli Sto szaleństw Stanisława Moniuszki z librettem Aleksandra Fredry i scenografią Ali Bunscha (13 V 1979).
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1976), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1968), odznaką "Zasłużony Działacz Kultury" (1986). Żona Zbigniewa Bogdańskiego, matka jedynaka Witolda Bogdańskiego (ur. 3 X 1957 Gdańsk), absolwenta gdańskiego I Liceum Ogólnokształcącego i transportu morskiego Uniwersytetu Gdańskiego (1981), od 1985 na Islandii pracującego w parku kontenerowym portu Reykjavik, samochodowego pilota rajdowego w latach 1987–2014 (trzykrotnego wicemistrza kraju w klasyfikacji generalnej i mistrza w grupie N), w 1998–2001 wiceprezesa i od 2001 prezesa Stowarzyszenia Polonii Islandzkiej (dawniej Towarzystwo Przyjaźni Islandzko-Polskiej).
Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
