ŁAJMING WŁodzimierz (ur. 7 II 1933 Tczew), artysta malarz, rysownik. Syn pisarki Anny Łajming. W 1953 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie. Studia w gd. PWSSP ( ASP) na Wydz. Malarstwa, dyplom 1960 w pracowni prof. Juliusza Studnickiego. Od 1962 pracownik macierzystej uczelni. W 1974 został hospitantem Królewskiej Akademii Sztuki w Kopenhadze. W 1975–81 prodziekan Wydz. Malarstwa, Rzeźby i Grafiki, 1981–84 dziekan tego wydziału, 1984–86 prorektor. W 1988–91 był kier. Katedry Malarstwa i Rysunku. W czasach studenckich współtwórca teatru Co To. W pracach posługuje się językiem malarskiej abstrakcji. Istotną rolę w jego twórczości odgrywa chłodna kolorystyka, w tym rozmaite odcienie błękitu i granatu. Do pejzażu wprowadza martwą naturę; sprowadzając przedmioty do form, tworzy nową rzeczywistość. Często powtarzającym się symbolem w malarstwie Łajminga jest motyw zamykającej horyzont góry, jak również uchylone bramy, proste drzwi i wrota. Wielokrotnie nagradzany, m.in. na Biennale Sztuki Gdańskiej 1983 oraz na V Jesiennych Konfrontacjach w Rzeszowie. Laureat Nagrody Ministra Kultury i Sztuki III i II stopnia (1975 i 1983), Pomorskiej Nagrody Artystycznej (2002). Miał ok. 20 wystaw indywidualnych, uczestniczył w ponad 50 zbiorowych, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jego prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Gd. i Szczecinie, w Muzeach Okręgowych w Lęborku i Słupsku, w Muzeum Historyczno-Etnograficznym w Chojnicach, Muzeum w Wieliczce i w siedzibie Fundacji Malarstwa Polskiego w Lesku, a także w licznych kolekcjach pryw. W 2001 uhonorowany Krzyżem Oficerskim OOP.
KP
