Plik:Konferencja prasowa KLD. Przy stole od lewej: Janusz Lewandowski, Leszek Balcerowicz, Jerzy Osiatyński; przy filarze od lewej: Władysław Frasyniuk, Donald Tusk, Jan Maria Rokita, 1994.JPG Konferencja prasowa KLD. Przy stole od lewej: Janusz Lewandowski, Leszek Balcerowicz, Jerzy Osiatyński; przy filarze od lewej: Władysław Frasyniuk, Donald Tusk, Jan Maria Rokita, 1994
, partia polit. zał. 29 VI 1990 w Warszawie (wpisana do ewidencji Sądu Wojewódzkiego 9 października). Powstał w wyniku szybkiej ewolucji organizacyjnej i polit. gd. środowisk liberalnych w końcu lat 80. XX w. W grudniu 1988, z inicjatywy osób skupionych wokół q „Przeglądu Politycznego”, odbył się i Gd. Kongres Liberałów, w którym wzięło udział ok. 100 osób reprezentujących środowiska liberalne i towarzystwa gosp. z całego kraju. q Jan Szomburg i q Janusz Lewandowski po raz pierwszy przedstawili wówczas koncepcję programu powszechnej prywatyzacji. Sukces spotkania sprawił, że 24 II 1989 złożono wniosek o rejestrację Gd. Towarzystwa Społeczno-Gospodarczego Kongres Liberałów, które miało grupować spadkobierców myśli liberalnej, kierujących się zasadami etyki chrześc., wspomagających pryw. przedsiębiorczość. Celem była odbudowa zaufania do pryw. własności. KL łączył funkcje towarzystwa gosp. i klubu polit., doświadczenia solidarnościowego podziemia, przedsiębiorców, stowarzyszeń społ.-polit. i akad. 29–30 czerwca odbyła się w Warszawie i Krajowa Konferencja Założycielska KLD. Pierwszym przew. partii został Janusz Lewandowski, wiceprzew. q Donald Tusk (1991 –94 przew.). KLD opowiadał się za pragmatycznym liberalizmem, przyspieszeniem prywatyzacji poprzez emisję bonów majątkowych, regionalizacją opartą na powszechnej autonomii terytorialnej, za państwem zdecentralizowanym, pozbawionym funkcji opiekuńczych, neutralnym światopoglądowo, z gospodarką opartą na wolnej konkurencji, powszechnej własności pryw. i współpracą regionalną w Europie. Najwyższą władzą była konferencja krajowa, która wybierała Radę Polityczną, Zarząd Główny i przew. Do gł. działaczy należeli także m.in. Andrzej Arendarski, q Tadeusz Aziewicz, q Jan Krzysztof Bielecki, Jacek Kozłowski, Lech Mażewski, q Jacek Merkel, Andrzej Zarębski. W wyborach prezydenckich w 1990 KLD poparło q Lecha Wałęsę, który już jako prezydent powierzył 6 XII 1990 J.K. Bieleckiemu misję sformowania rządu. W efekcie, od 1 stycznia do 6 grudnia 1991 KLD współtworzył mniejszościowy rząd koalicyjny. W jego skład weszli politycy Kongresu: J. Lewandowski – minister przekształceń własnościowych, q Henryk Majewski – minister spraw wewn., Andrzej Zawiślak – minister przemysłu. W 1990–91 KLD tworzył sojusz z Porozumieniem Centrum. W wyborach parlamentarnych do Sejmu RP w 1991 KLD uzyskał 7,41% głosów, zdobył 37 miejsc w sejmie i 5 w senacie. Podczas kolejnych wyborów w 1993 KLD, startując z hasłem: „Milion nowych miejsc pracy”, zdobył 3,91% głosów, nie uzyskał żadnego mandatu poselskiego. Do Senatu dostał się jeden liberał – poznański przedsiębiorca Wojciech Kruk. 13 IV 1994 zwołano ostatnie posiedzenie Zarządu KLD. Partia liczyła wówczas ok. 3100 członków zorganizowanych w 43 organizacjach regionalnych. 23–24 kwietnia odbył się kongres zjednoczeniowy Unii Demokratycznej i KLD: wzięło w nim udział 640 osób z UD i 250 z KLD. Powstała partia o nazwie Unia Wolności, której przew. zo- stał Tadeusz Mazowiecki, a wiceprzew. D. Tusk. Podziały programowe przyczyniły się do wyodrębnienia z UW Platformy Obywatelskiej (24 i 2001), do której należy wielu polityków dawnego KLD. JMY
