MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO
| < Poprzednie | Następne > |
MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO (lazaryści), zgromadzenie zakonne kleryków regularnych prowadzące szeroko pojęte misje (ludowe) i szkoły dla świeckich i duchownych. Założone we Francji w 1625, w Polsce od 1651. W Gdańsku w 1711 lazaryści objęli parafię w Świętym Wojciechu i otworzyli dom misyjny, zwany Domem Gdańskim (w 1713 akt jego wstępnej, w 1723 ostatecznej erekcji w imieniu nuncjatury apostolskiej w Polsce podpisał nuncjusz Wincenty Santoni). Pracowało w nim 3–4 zakonników, w tym brat laik (do posług). W gronie kapłanów byli obcokrajowcy, między innymi Francuzi. Do zadań Domu Gdańskiego należały: duszpasterstwo parafialne (między innymi w sąsiedniej Oruni), prowadzenie szkoły, konwersje protestantów, opieka nad sanktuarium św. Wojciecha.
W 1730 misjonarze założyli bractwo św. Józefa. Uposażenie, poza dochodami parafii, składało się z gruntów w Świętym Wojciechu, sum kapitałowych, przechowywanych w Banku Paryskim. W 1736 roczny dochód Domu Gdańskiego wynosił 2744 zł pruskich. Po 1772, pod zaborem pruskim, nastąpił regres powołań i utrata skromnego uposażenia ziemskiego, ustanowiono rządową kontrolę nad dochodami z sum kapitałowych. Doprowadziło to do upadku domu misyjnego, zlikwidowanego w 1818.
Po II wojnie światowej misjonarze wrócili do Gdańska; w latach 1957–1998 prowadzili Gdańskie Seminarium Duchowne w Oliwie. W ich gronie był miedzy innymi późniejszy metropolita gdański abp Tadeusz Gocłowski.
