DZIEWICKI JERZY, dziennikarz
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY DZIEWICKI (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” i „Głosu Wybrzeża”. Syn adwokata i sekretarza Rady Miasta Wilna Mariana oraz nauczycielki Heleny z domu Jazdowskiej. Młodszy brat Ireny, w latach 1945–1950 przewodniczącej Zarządu Głównego Ligi Kobiet, w 1947–1956 posłanki na Sejm PRL, oraz Marii. Ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, w 1939 absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie studiów podjął pierwsze próby dziennikarsko–publicystyczne na łamach społeczno-politycznego dwutygodnika „Poprostu” oraz w wydawanym przez Związek Lewicy Akademickiej miesięczniku „Front”. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik, po opuszczeniu Wilna w lutym 1945 przebywał w Białymstoku, następnie zamieszkał w Gdańsku.
W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, gdzie przeniósł się ze względów rodzinnych, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie.
Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. Od 1949 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1957-1968 zasiadał w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Gdańsku, między innymi był członkiem egzekutywy. W marcu 1968 wszedł w konflikt z władzami Komitetu Wojewódzkiego PZPR, na łamach „Głosu” polemizował z polityką partii wobec tzw. syjonistów oraz wystąpił w obronie kolegów zwolnionych z redakcji wskutek decyzji Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. Usunięty z Komitetu Wojewódzkiego i objęty zakazem pracy na terenie województwa gdańskiego wyjechał do Warszawy, po kilku miesiącach bezrobocia został redaktorem naczelnym Agencji Publicystyczno-Informacyjnej. Po jej rozwiązaniu powrócił do Gdańska, w latach 1970–1974 był publicystą w „Tygodniku Morskim”, po jego rozwiązaniu od 1974 do emerytury w 1978 sekretarzem redakcji tygodnika „Głos Stoczniowca”.
Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie stanu wojennego zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy kościele św. Mikołaja w Gdańsku.
W latach 1945–1951 członek Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, w 1945 sekretarz Zarządu Oddziału Morskiego, od 1951 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w 1980 wiceprzewodniczący Naczelnego Sądu Dziennikarskiego. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966), złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”.
Od 1941 żonaty był z Antoniną z domu Gaponik (23 VI 1919 – 31 V 1988), doktorem medycyny, ojciec Krystyny, po mężu Dajnowskiej) i Marka. Zmarł nagle (zawał serca), pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
