BIERNACKI TOMASZ, rektor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
TOMASZ BIERNACKI (12 III 1924 Gródków koło Będzina – 14 V 1989 Gdańsk), hydroenergetyk, rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Wacława Biernackiego, przed II wojną światową prezesa Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa. Podczas okupacji uczył się w Zawodowym Liceum Elektrotechniki i Mechaniki (dawna Szkoła Wawelberga i Rotwanda), studiował na tajnych kompletach na politechnice w Warszawie, na Wydziale Elektrycznym. Żołnierz Armii Krajowej, uczestnik powstania warszawskiego, po oswobodzeniu z niemieckiej niewoli służył w II Korpusie Armii Polskiej (gen. Władysława Andersa). Po zwolnieniu z wojska studiował na Wydziale Przemysłowym politechniki w Mediolanie, gdzie w 1947 uzyskał doktorat. W Polsce od 1948, wedle weryfikacji dyplomu na Politechnice Warszawskiej magister inżynier.
Pracował w Górnośląskim Zjednoczeniu Energetycznym, między innymi uczestniczył w montażu turobozespołów w elektrowniach Chorzów i Łaziska. Od końca 1949 był kierownikiem Pracowni Elektrycznej w Biurze Projektów Energetycznych "Energoprojekt" w Warszawie, zorganizował pierwszą w kraju Pracownię Projektowania Siłowni Wodnych, przekształconej w 1953 w Warszawskie Biuro Projektów Siłowni Wodnych. Pod jego kierunkiem powstały projekty elektrowni wodnych w Porąbce, Czchowie (22 IX 1999 odsłonięto tam poświęconą mu tablicę pamiątkową), Przewozie, Brzegu Dolnym, Olszynie, brał udział w przygotowaniu projektów elektrowni w Czorsztynie (był głównym projektantem), Koronowie, Myczkowicach i Solinie. Jednocześnie prowadził zajęcia z zakresu elektrowni wodnych na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej, a z technologii przemysłu energetycznego w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.
1 V 1953 przeniesiony został służbowo na PG, w Katedrze Budownictwa Wodnego pracował początkowo jako adiunkt, następnie zastępca profesora. Od 1960 doktor, od 1965 doktor habilitowany, od 1971 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1967-1969 był prodziekanem Wydziału Budownictwa Wodnego, od 1969 do 1972 prorektorem do spraw ogólnych, od 1972 do 1975 kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego (później Zakład Budownictwa Wodnego i Morskiego, od 1973 Zakład Budownictwa Wodnego). W latach 1972- 1975 prorektor do spraw nauki, w latach 1975–1978 rektor PG i jednocześnie od 1976 do stycznia 1978 kierownik Zakładu Gospodarki Wodnej w Instytucie Hydrotechniki. W 1978–1981 podsekretarz stanu w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego i Techniki (w tym czasie członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej), prowadził też wykłady w Instytucie Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej. Po wydarzeniach sierpnia 1980, 2 VI 1981 zrezygnował z pracy w rządzie, po powrocie na PG pracował w Zakładzie Budownictwa Wodnego. Od września 1983 do śmierci był kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego na Wydziale Hydrotechniki.
Zajmował się inżynierią środowiska i gospodarki wodnej, głównie doborem parametrów elektrowni wodnych i zbiorników retencyjnych. Autor skryptów i podręczników, miedzy innymi Energetyka, Projektowanie siłowni wodnych. Od 1960 współpracował z wywiadem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (wydalony w 1962 ze stażu w Kanadzie). W 1999 ukazała się poświęcona mu księga pamiątkowa Materiały seminarium naukowego dedykowane pamięci profesora Tomasza Biernackiego w 10. rocznicę śmierci.
