BOROWSKI MICHAŁ ALEKSANDER, kontradmirał, patron gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ ALEKSANDER BOROWSKI (10 XI 1872 Juncewicze, pow. Wilejka, obecnie Litwa – 23 XII 1939 Wilno), oficer Marynarki Wojennej, inżynier mechanik okrętowy, od 27 V 1999 patron ulicy w Gdańsku Zakoniczynie. Syn właściciela ziemskiego Kazimierza i Ludwiki z Koziełł-Poklewskich. Absolwent Morskiej Szkoły Inżynierii w Kronsztadzie, do roku 1918 w rosyjskiej Marynarce Wojennej, awansowany do stopnia generała majora floty (generał brygady). Początkowo służył na okrętach jako oficer mechanik, w roku 1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, następnie nadzorował budowę jednostek pływających w Europie i USA. Podczas I wojny światowej kierował działem mechanicznym w Głównym Zarządzie Budowy Okrętów i Wyposażenia.
W 1919 roku przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika marynarki (kontradmirał). Przybył do Gdańska jako członek Generalnej Delegacji Ministerstwa Aprowizacji z zadaniem organizowania przeładunków transportów żywnościowych przybywających do portu gdańskiego z USA. Od maja 1919 w Gdańsku przedstawiciel Ministerstwa Spraw Wojskowych, odpowiedzialny podczas wojny Polski z Rosją Radziecką za przeładunek broni i amunicji.
Przewodniczył komisji do spraw zakupu czterech poniemieckich trałowców typu FM (ORP „Czajka”, „Jaskółka”, „Mewa”, „Rybitwa”). O 1921 zastępca przewodniczącego i przewodniczący Delegacji Polskiej w Radzie Portu i Dróg Wodnych, w latach 1924–1926 nadzorował budowę basenu amunicyjnego i bazy przeładunkowej na Westerplatte. Zwolennik rozbudowy i modernizacji portu gdańskiego, opowiadał się także za budową portu w Gdyni. Na własną prośbę opuścił Gdańsku w sierpniu 1927. Od 1928 w stanie spoczynku, zasiadał w Radzie Głównej Ligi Morskiej i Rzecznej.
Żonaty był z Marią z domu Rońca, ojciec Edwarda i Izabelli.
