JĘDRKIEWICZ EDWIN, nauczyciel w Gimnazjum Polskim
| < Poprzednie | Następne > |
EDWIN JĘDRKIEWICZ (właściwie Rosenfeld; 16 IV 1889 Wadowice – 4 IX 1971 Mediolan), nauczyciel Gimnazjum Polskiego, poeta, dramatopisarz, tłumacz. Syn Wiktora i Ameli. Po ukończeniu szkoły średniej od 1907 we Lwowie studiował na tamtejszym uniwersytecie filologię klasyczną i filozofię. W 1914 zdał egzamin na nauczyciela szkół średnich. Następnie we Lwowie nauczyciel języka łacińskiego w II, VII i IX Gimnazjum oraz w Gimnazjum Żeńskim im. Królowej Jadwigi. W latach 1920–1924 sekretarz i następnie prezes Lwowskiego Oddziału Związku Literatów.
Urlopowany z Państwowego Gimnazjum Żeńskiego im. Królowej Jadwigi do pracy w gdańskim Gimnazjum Polskim, od 1 IX 1928 nauczał języka polskiego i łaciny. Prowadził także w Gdańsku szkolne i amatorskie zespoły teatralne. Podczas II wojny światowej nauczał w szkołach we Lwowie i Jaremczu (1939–1944), w 1944 ewakuowany poprzez Niemcy na Węgry. Od sierpnia 1945 ponownie w Gdańsku, od września był nauczycielem w II Państwowym Gimnazjum i Liceum ( II Liceum Ogólnokształcące), od stycznia 1946 pracował jako kustosz w Bibliotece Miejskiej. Od 1951 na emeryturze. W latach 1945–1948 prezes gdańskiego oddziału Związku Literatów Polskich, członek Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza.
Tłumaczył (z języka łacińskiego) między innymi dzieła Apulejusza (Metamorfozy albo Złoty Osioł), Erazma z Rotterdamu (Pochwała głupoty), Andrzeja Frycza (Dzieła wszystkie), z języka włoskiego Benita Mussoliniego (Mowy), w okresie gdańskim autor między innymi opowiadań Jędrek i szczęście (1929), Sąd (1934), powieści Droga z Martynowic (1938). W 1949 otrzymał Nagrodę Literacką Wybrzeża. Od 1951 mieszkał w Poroninie, zmarł podczas pobytu we Włoszech.
