STUDNICKI JULIUSZ, malarz, rysownik, pedagog
| < Poprzednie | Następne > |
z leżakiem, 1954
JULIUSZ STUDNICKI (14 VI 1906 Kniażyce koło Przemyśla – 3 III 1978 Warszawa), malarz, rysownik, pedagog. W latach 1924–1929 studiował w Akademii Sztuk Pięknych (ASP) w Krakowie u Józefa Mehoffera, Wojciecha Weissa oraz Felicjana S. Kowarskiego, z którym przeniósł się do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie. Od 1932 roku był nauczycielem rysunku i techniki reklamy w Gimnazjum Benedyktynek i w Gimnazjum Kupieckim w Przemyślu. Współzałożyciel grupy Pryzmat, wystawiał z nią do 1937 roku, kiedy odbył roczne studia w Paryżu u Józefa Pankiewicza. W czasie II wojny światowej przebywał w Krzemieńcu i w Krakowie, aresztowany w łapance w krakowskiej „Kawiarni Plastyków” więzień obozu w Auschwitz, staraniem rodziny zwolniony. W 1945 pracował w krakowskim Związku Polskich Artystów Plastyków jako referent mieszkaniowy, od czerwca tego roku w Sopocie, współorganizował Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych ( ASP w Gdańsku), mianowany profesorem kontraktowy, od 1955 profesor zwyczajny. W latach 1945–1962 kierował Pracownią Malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1949–1950 jego dziekan, od 1950 roku prowadził Studium Rysunku Wieczornego. Współanimator corocznego Festiwalu Sztuk Plastycznych w Sopocie (od 1948). Od 1 II 1962 też profesor ASP w Warszawie, dokąd w 1963 przeniósł się na stałe.
Uprawiał malarstwo ścienne, sztalugowe i rysunek. Początkowo tworzył w myśl estetyki postimpresjonistycznego koloryzmu pejzaże, dekoracyjne martwe natury, portrety między innymi w kunsztownie aranżowanych wnętrzach, sceny typu fêtes galantes, jednak – zgodnie z programem grupy – przywiązywał też wagę do konkretu (podobieństwa twarzy, autentyzm krajobrazu); taką twórczość kontynuował tuż po wojnie. W okresie socrealizmu uznany za lidera tzw. szkoły sopockiej, wystawiał na ogólnopolskich pokazach kompozycje tematyczne o bliższej realizmowi stylistyce, inspirowane między innymi twórczością Maneta (Gertruda Wysocka – przodownica pracy, 1950; zespołowa Manifestacja pierwszomajowa 1905 roku, 1951; Gogol, 1952; pejzaże z Chmielna, 1954). Mniej oficjalnie zajmował się też satyrą i groteską (cykle akwareli Wspomnienia C.K. Radcy, Pińczykowscy, Pajace), która od końca lat 50. XX wieku – po krótkim epizodzie malarstwa nieprzedmiotowego – zdominowała jego twórczość (Uczta, Maskarada, Zielona parada, 1958). W kompozycjach infernalnych, tworzonych głównie gwaszem (Diaboleska, Jeźdźcy Apokalipsy, Biskup na białym koniu), rzadziej temperą lub olejem na płótnie (Fanfara, Spiżarnia, 1961; Śmierć sztuce, 1965; Wrogowie, 1970; Targ o duszę, 1974), wykorzystał doświadczenia koloryzmu, realizmu, abstrakcji i malarstwa w architekturze, posługując się swobodną plamą barwną, konturem, mozaikowym układem płaszczyzn, czasami odpowiednio spreparowanym podłożem mokrego i gniecionego papieru, osiągając dodatkowe efekty fakturowe i znaczeniowe. Twórca polichromii kamienic przy ul. Długiej i Długim Targu.
W 1946 był prezesem Zarządu Okręgu Gdańskiego Związku Polskich Artystów Plastyków. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1965), Krzyżem Komandorskim OOP (1965). Laureat zespołowej Państwowej Nagrody Plastycznej III stopnia (1952), indywidualnej Państwowej Nagrody Plastycznej za twórczość w latach 1945-1955 (1955), Państwowej Nagrody II stopnia (1970).
Od 1936 żonaty z Krystyną Łada-Studnicką.
