WRONKA ANDRZEJ, ksiądz, administrator diecezji, patron gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
ANDRZEJ WRONKA (21 X 1897 Biskupice Zabaryczne koło Ostrowa Wielkopolskiego – 28 VIII 1974 Wrocław), administrator apostolski diecezji gdańskiej. Podczas I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej, uczestnik Powstania Wielkopolskiego i akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku. W 1918 roku absolwent Gimnazjum Królewskiego w Ostrowie Wielkopolskim, maturę uzyskał w gimnazjum Kępnie.
W 1919 wstąpił do seminarium duchownego w Poznaniu. Święcenia kapłańskie uzyskał w roku 1923 w Gnieźnie, gdzie w latach 1923-1928 był wikariuszem w parafii Św. Trójcy. Ukończył studia orientalistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu w Poznaniu, uzyskał tamże również doktorat. Był wykładowcą liturgiki w seminarium duchownym w Gnieźnie i pracownikiem kurii arcybiskupich w Gnieźnie i Poznaniu. W latach 1938–1939 rektor Kolegium Polskiego w Rzymie.
15 VIII 1945 roku mianowany przez kardynała Augusta Hlonda administratorem apostolskim diecezji gdańskiej i chełmińskiej. Rządy w diecezji gdańskiej objął 4 IX 1945, rezydując w Pelplinie, gdzie też przeniosła się czasowo gdańska kuria biskupia. W roku 1946 przekazał władzę w diecezji chełmińskiej biskupowi Kazimierzowi Kowalskiemu i przeniósł się z Pelplina do Oliwy. 1 VII 1946 odbył uroczysty ingres do katedry oliwskiej ( kościół Trójcy Świętej), w tym dniu powróciła do Oliwy gdańska kuria biskupia. Odbudował struktury Kościoła katolickiego w diecezji gdańskiej, między innymi zapraszając do pracy liczne zakony. 26 I 1951 roku usunięty ze stanowiska i diecezji przez władze komunistyczne, przebywał w Poznaniu będąc rektorem kościoła Najświętszego Serca Jezusa i św. Floriana. Od roku 1957 sufragan gnieźnieński, ze skierowaniem do pracy we Wrocławiu. Od 1967 roku oficjalnie sufragan wrocławski. Jeden z pionierów odnowy liturgicznej w Polsce. Jego imię nosi ulica na Chełmie.
