MEYER CARL LUDWIG, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
CARL LUDWIG MEYER (Meuer; 17 XI 1740 Gdańsk – 28 XII 1803 Gdańsk), złotnik. Uczył się u Jakoba Haaseego, w bliżej nieokreślonym czasie pracował jako czeladnik w Londynie. Od 16 VI 1768 roku przez dwa lata był czeladnikiem w warsztacie Ephraima Wishkego. W 1771 wykonał pracę mistrzowską w pracowni Friedricha Wilhelma Endego I. Miał dwóch synów: Johanna Ludwiga oraz Carla Gottfrieda, których kształcił w zawodzie. Pierwszy 8 I 1771 uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku, 22 I 1771 uzyskał obywatelstwo Gdańska.
Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem MEYER w prostokącie lub w dekoracyjnym obrysie. Jest dzisiaj znany głównie jako autor zastawy stołowej, serwisów do napojów i pomniejszych wyrobów w stylu późnego rokoka (na przykład para świeczników i łyżki; Muzeum Narodowe w Gdańsku). Na szczególną uwagę zasługuje monumentalny kufel o obfitej, misternie wykonanej dekoracji rokokowej (Galeria Neuse w Bremie). Wykonywał także liczne srebra sakralne: kielichy (Pieniążkowo, Subkowy, Trąbki Wielkie, Wiele, Wielki Garc), monstrancje (Kościerzyna, Pogódki, Subkowy, Strzelno, Strzelcice koło Pucka), zegary piaskowe (dawniej w kościele św. Jana i św. Trójcy).
Zob. też złotnictwo.
