CLAASSEN, firma handlowo-przemysłowa
| < Poprzednie | Następne > |
CLAASSEN, firma handlowo-przemysłowa Gebrüder Claassen, zajmująca się hurtowym handlem zbożem i drewnem, założona po roku 1840 przez menonitów, braci Corneliusa Claassena (1800 – 16 I 1857 Gdańsk), od 1826 członka Korporacji Kupców, zamieszkałego w 1854 przy Langgarten 233 (ul. Długie Ogrody 16), i Franza Claassena (20 III 1807 koło Pruszcza Gdańskiego – 20 I 1893 Gdańsk), w latach 1841–1856 gdańskiego radnego, od 1857 członka Korporacji Kupców, wieloletniego przywódcy partii konserwatywnej w Gdańsku, zamieszkałego w roku 1854 przy Mattenbuden 32 (ul. Szopy), w latach 1867–1893 przy Langgarten 77 (ul. Długie Ogrody). Główny kantor firmy jeszcze w roku 1910 znajdował się w miejscu zamieszkania Corneliusa przy Langgarten 233. Firma z czasem zaczęła się specjalizować w handlu i eksporcie drewna; miała place składowe przy późniejszej Englischer Damm (ul. Angielska Grobla). Od roku 1874 oficjalnym wspólnikiem był syn Franza Claassena, Franz Robert Albert (8 XII 1835 Gdańsk – 13 IV 1910 Gdańsk), od roku 1874 członek Korporacji Kupców, a kolejnym udziałowcem firmy został syn Corneliusa, Ernst Adolf (styczeń 1838 Gdańsk – 2 V 1915 Gdańsk), od 1883 także członek Korporacji Kupców. Wspólnie założyli w roku 1884, obok posiadanego placu składowego drewna przy późniejszej Englischer Damm, tartak parowy działający do 1900. W roku 1893 firma zatrudniała 120 osób, w 1892 – 92, po likwidacji tartaku (którego miejsce zajęły kamienice czynszowe w rejonie Angielskiej Grobli 16) zatrudnienie ograniczyło się do kilku osób. F.R. Claassen, zamieszkały przy Langgarten 44/45, 1897 pod nr. 76/77, był zięciem pastora kościoła św. Barbary, Friedricha Karmanna (30 IX 1805 Gdańsk – 5 I 1871 Gdańsk), ożeniwszy się w 1868 z jego córką Margarettą Johanną Amalią (ur. 17 V 1848 Gdańsk); wraz z E.A. Claassenem przez wiele lat zasiadali w radzie parafialnej kościoła św. Barbary, wspomagając świątynię darami finansowymi. E.A. Claassen w latach 1887–1890 był członkiem Rady Miejskiej, od 1890 do śmierci nieetatowym radcą w Zarządzie Miasta, nadzorował rzeźnię miejską i sprawy opieki społecznej.
