MYLIUS DANIEL FRIEDRICH, złotnik

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >

DANIEL FRIEDRICH von MYLIUS (de Miilich, Miilich, Müllich) (1657 Gdańsk – 6 I 1741 Gdańsk), złotnik. Pochodził z augsburskiej rodziny złotniczej, osiadłej w Gdańsku zapewne około połowy XVII wieku. W latach 1687– 1688 terminował w warsztacie Johanna Gottfrieda Holla. Pracę mistrzowską wykonał u Petera Rohdego II w 1689 i w tym samym roku, 22 października, otrzymał obywatelstwo miejskie. Funkcję starszego gdańskiego cechu złotników pełnił w latach 1702 i 1708. W jego warsztacie terminował Michael Dietrich, a sztukę mistrzowską wykonał Daniel Treuhorn. W 1700 roku zapisał na osiemnaście lat nauki syna Friedricha, który jednak nie kontynuował zawodu ojca. Po 1708 roku zajął się kupiectwem, ale nie wystąpił z cechu (każdego roku opłacał składki członkowskie).

Używał znaku warsztatowego z monogramem DM w polu o formie spłaszczonego owalu. Jego zachowane dzieła to głównie luksusowe naczynia świeckie ozdabiane scenami figuralnymi, na przykład okazałe kufle ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze, Victoria and Albert Museum w Londynie, Museo Nacional Thyssen-Bornemisza w Madrycie), kubki (Kunstgewerbemuseum w Berlinie), kaseta na przybory do pisania (Muzeum Narodowe w Warszawie), a także drobniejsze sprzęty. Wśród sreber sakralnych wskazać można kielich (dawniej w kościele św. Jana w Toruniu). Artysta biegle posługiwał się techniką repusowanego reliefu, łączonego z elementami odlewanymi. Zob. też złotnictwo. AFR

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania