LASTADIA

< Poprzednie

Następne >

Plik:Widok Gdańska od strony południowo wschodniej na pierwszym planie Lastadia Herman Porch 1846.JPG

Widok Gdańska od strony południowo-wschodniej, na pierwszym planie Lastadia, Herman Porch, 1846

Plik:Stanowisko archeologiczne na Lastadii widoczna drewniana pochylnia.JPG

Stanowisko archeologiczne na Lastadii, widoczna drewniana pochylnia

LASTADIA, łasztownia, stocznia, następnie ulica nad Motławą. Początkowo tereny stoczniowe od obecnej ul. Podwale Przedmiejskie do ul. św. Pawła (nieistniejąca: prostopadła do ul. Lastadia, od q kościoła św. Piotra i Pawła prosto do Motławy), dalej (w kierunku południowo-zachodnim) składy masztów (Mastenfeld, Masztownia) i drewna na budowę kadłubów (Kahnfeld), dochodzące do obecnej ul. Toruńskiej, dalej na południe poza nią plac części żelaznych i sprzedaży tarcicy (Dielenmarkt, Targ Tarcicy, Dylowy). Nazwa Lastadia wywodzi się z języka flamandzkiego, oznacza miejsce wyładunku towarów, w języku niemieckim – plac, na którym statki obciążano towarami i balastem, a także miejsce budowy statków. Początkowo przystań portowa (pierwsza wzmianka pochodzi z roku 1362), przekształcona w notowaną od 1378 roku stocznię. Obejmowała obszar około 9 tysięcy m², z czego na place budowy bezpośrednio nad Motławą przypadało około 370 m², resztę zajmowało zaplecze gospodarcze. W roku 1404 zbudowano tu trzy holki na zamówienie wielkiego szafarza zakonu krzyżackiego. Najstarsze urządzenia zniszczył pożar 14 V 1424; ponowne funkcjonowanie stoczni notowane od 1429, wilkierze z lat 1435–1455 nakazywały w Gdańsku budowę statków tylko na Lastadii, pod nadzorem wyznaczanych corocznie dwóch rajców. Każdy zwodowany statek poddawali oni przeglądowi (wysokie kary pieniężne groziły np. za wykorzystanie niewłaściwego budulca), pilnowali uiszczania opłat do kasy miejskiej przez wynajmujących stoczniowe parcele budowniczych. Podczas wojny trzynastoletniej, na powiększonych terenach stoczniowych zbudowano większość jednostek użytych w bitwie z Krzyżakami na Zalewie Wiślanym (15 IX 1463). Możliwości produkcyjne stoczni ocenia się na jednoczesną budowę kilkunastu większych jednostek. W 1474 roku zbudowano tu statek dla Genui, w 1478 statek 70-łasztowy dla gdańszczanina Ludeke Wispendorfa, w 1479 statek dla mieszczanina z Kampen (Holandia), w 1486 wielką karawelę (o długości kilu 55 łokci), w latach 1510–1514 na zlecenie mieszczan z Lubeki – 18 dużych okrętów. Według przepisów każdemu mistrzowi cechu cieśli okrętowych przyznano na terenie Lastadii działkę, na której mógł wybudować szopę narzędziową. W roku 1520 Lastadia spłonęła w pożarze Starego Przedmieścia. Po odbudowie, w 1528 zbudowano tu statek, którego długość porównywano do długości ówczesnej Krämergasse (ul. Kramarskiej).

W latach 1544–1545 na zamówienie króla Anglii Henryka VIII wybudowano tu karawele „Struse of Dawske” i „Morian von Danzig”, w 1575 roku niewielki, 98-łasztowy statek „Samson von Danzig”, w 1582 duży statek dla kupca weneckiego Candiote Giorgia Sicutiego. Wilkierz z roku 1597 poszerzył uprawnienia Lastadii o remonty statków, wykonywane dotychczas na Brabanku. Od końca XVI i w 1. połowy XVII wieku na Lastadii malała produkcja, w związku z konkurencją stoczni holenderskich, spadkiem zainteresowania gdańskich kupców własną flotą i zbyt małą głębokością Motławy w tym miejscu. Produkcję ograniczono do budowy mniejszych statków i stateczków wiślanych. Niewielkie ożywienie nastąpiło w związku z wojnami polsko-szwedzkimi i zamówieniami złożonymi przez króla polskiego Zygmunta III Wazę: w latach 1605–1606 wybudowano pięć statków, w 1610 okręt wojenny „Św. Eryk”, w 1613 kilka mniejszych statków. W 1640 roku zbudowano tylko jeden duży i jeden mały statek oraz łódź. W roku 1646 ukończono budowę dużego statku „S. Paul”. Władze Gdańska, dążąc do ożywienia produkcji, od 1665 sprowadzały wykwalifikowanych pracowników z Holandii, powiększyły stocznię w kierunku południowo-zachodnim (o obszar placu drzewnego), w okresie 1668–1671 zbudowano tu siedem statków dla holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Nie uchroniło to jednak stoczni przed spadkiem produkcji. W wilkierzu z 1761 dopuszczono jako miejsca budowy statków także Brabank i Kępę, w 1763 cieśle okrętowi zrezygnowali z dzierżawy dawnego placu drzewnego, podkreślając, że wcześniejsze miejsca służące do budowy statków i tak stoją puste. W końcu XVIII wieku zbudowano pierwszą trwałą pochylnię (wcześniejsze, doraźne, rozbierano po ukończeniu budowy jednostki). 1 XI 1814 Lastadia spłonęła po ostrzale artyleryjskim przez wojska pruskie. Odbudowana, w roku 1825 wyprodukowała sześć statków. W latach 1855–1874 na części dawnych terenów stoczniowych (Lastadia 35) funkcjonowała stocznia Friedricha Heyna, budująca statki o ładowności nawet ponad 1000 ton (650 łasztów), 8 VII 1857 stocznia spłonęła w pożarze części Starego Przedmieścia, odbudowana w 1858, w 1864 wybudowała siedem żaglowych statków handlowych. Kres działalności przyniosły zmiany w technice i budowie statków żelaznych o głębszym zanurzeniu. Tereny postoczniowe zajęły fabryki, z najbardziej nowoczesną w Gdańsku fabryką wyrobów tytoniowych Jacoba Borga (1893–1929) w specjalnie wybudowanym budynku pod nr. 35. Przy ul. Lastadia 35d w 1931–1942 mieścił się zakład Państwowej Wytwórni Wyrobów Bursztynowych z Królewca, po roku 1945 w tym miejscu funkcjonowała (do końca 2002) Gdańska Fabryka Farb Drukarskich. W 2004 roku przeprowadzono na jej byłym obszarze badania archeologiczne, poprzedzające nową zabudowę mieszkalną, tzw. Nową Lastadię, powstałą w latach 2005–2006 (5 kondygnacji, 190 mieszkań, 7 lokali usługowych na parterze). BŚ BM DK