TEISSEYRE STANISŁAW, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW TEISSEYRE (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, pedagog. W 1928–32 studiował w grupie rysunkowej Wydz. Ogólnego politech. we Lw., 1936 w Paryżu. W 1939–41 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W 1944 zakładał w Lublinie ZPAP, od 1952 jego przew. Od 1947 prof. W 1947–50 i 1965 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (ob. ASP). W 1950 prorektor, 1951–62 rektor gd. PWSSP (q ASP), 1952–65 prowadził również pracownię malarstwa na Wydz. Malarstwa, 1962–65 dziekan Wydz. Malarstwa. W 1952–56 poseł na Sejm PRL i kadencji z okręgu Gdynia, od 1964 czł. Komitetu ds. UNESCO, delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych i komisarz pol. międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji 1960 i 1962). Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył q szkołę sopocką; jeden z autorów zbiorowego obrazu Manifestacja 1-majowa 1905 r. (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (Najważniejszą walką jest walka o pokój, 1950), wiejskiej (Pomoc wojska przy żniwach, W zagrodzie, 1951; Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu, 1952) i socjalist. pracy (Sołdek ze stoczniowcami, 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic q Drogi Królewskiej, kierowany przez niego zespół oprac. fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. poł. lat 50. i w latach 60. XX w. tworzył gł. pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje.
