NARTOWSKI BRONISŁAW, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
BRONISŁAW NARTOWSKI (15 III 1898 Lwów – 14 IV 1955 Gdańsk), chemik, docent Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Antoniego i Olgi z domu Andruszewskiej. W 1915 ukończył szkołę realną w Wiedniu i rozpoczął studia chemiczne w Szkole Politechnicznej we Lwowie. Następnie był telegrafistą na lwowskiej kolei. Od maja 1916 do 1 X 1918 był żołnierzem 19. i 20. Pułku Piechoty armii austriackiej, od listopada 1918 podoficerem I Pułku Saperów Kolejowych Wojska Polskiego. W 1919 ukończył Szkołę Oficerską Wojsk Kolejowych w Krakowie. Podczas wojny polsko-bolszewickiej uczestniczył w walkach pod Lwowem, gdzie został ranny. W lipcu 1921 zwolniono go z armii w stopniu porucznika piechoty.
11 VI 1924 uzyskał dyplom inżyniera chemika na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. W latach 1923–1928 pracował na tej uczelni jako kierownik Laboratorium Nieorganicznej Technologii Chemicznej i jednocześnie w 1923 w Chemicznym Instytucie Badawczym we Lwowie. Od 1 IX 1928 do IX 1939 pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Tarnowie Mościcach, był autorem planów i projektów budowanej fabryki syntezy amoniaku i kierownikiem Oddziału Amoniaku. W 1940 pracował w Biurze Studiów i Planów Trustu Soli Potasowych we Lwowie, w latach 1941–1942 w Katedrze Chemii Ogólnej Politechniki Lwowskiej. W okresie 1941–1942 był zawiadowcą składu paliw w Kołomyi. Tam aresztowany przez Niemców, został zwolniony po kilku miesiącach. W latach 1943–1944 pracował jako zawiadowca składu paliw w Stanisławowie. Od 1944 do maja 1945 roku uczył chemii i fizyki w szkole średniej w Kołomyi, po repatriacji pracował w Fabryce Przetworów Owocowych w Gumniskach pod Tarnowem. Od lipca 1945 do 30 IX 1950 pracował w Zjednoczeniu Przemysłu Paliw Syntetycznych w Dworach koło Oświęcimia, od sierpnia 1946 pełnił funkcję kierownika oddziału chemicznego i kierownika wytwórni. W 1946 kierował ekipą demontującą sprzęt do wytwarzania benzyny syntetycznej w Zakładach Brabag w Schwarzheide pod Dreznem. W 1949 uruchomił w fabryce w Dworach koło Oświęcimia produkcję benzyny syntetycznej.
Jednocześnie od 1 IX 1948 do 1955 pracował na PG. Od października 1948 był zastępcą profesora, od października 1950 profesorem nadzwyczajnym, od 27 XI 1954 docentem. Od października 1948 kierował Katedrą Technologii Paliw, Smarów i Wody, w latach 1951–1955 Katedrą Technologii Ogólnej Nieorganicznej na Wydziale Chemicznym. Prekursor wykładów z podstaw inżynierii chemicznej na tym wydziale. Autor prac na temat technologii paliw, technologii syntezy amoniaku, chemii nieorganicznej, publikował między innymi w „Przeglądzie Technicznym”. Ekspert projektów racjonalizatorskich dla Biura Projektów Budownictwa Morskiego i Biura Projektowego „Prozamet” w Gdańsku.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1938). Był żonaty z Janiną z domu Jankowską (9 X 1916 Mikuszowice – 14 X 2020 Gdańsk), nauczycielką, bibliotekarką, tłumaczką, miał synów (bliźniaków): Jerzego i Piotra (ur. 7 IV 1938 Lwów). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
