DĄBROWSKI STANISŁAW (II), doktor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW DĄBROWSKI (15 VIII 1930 Jędrzejowice koło Ostrowca Świętokrzyskiego – 11 VIII 2007 Szczawnica), teoretyk literatury, krytyk literacki, poeta, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn urzędnika Stanisława i nauczycielki Marii z domu Topolskiej. Naukę w szkole powszechnej ukończył w czasie okupacji w Szewnie koło Jędrzejowic, od 1942 uczył się w szkole handlowej Städitsche Handelsschule w Ostrowcu Świętokrzyskim i na tajnych kompletach. W 1950 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, w latach 1948–1955 należał do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Handlu Morskiego, późniejszej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. W okresie 1955–1958 na podstawie nakazu pracy zatrudniony w Zarządzie Portu Gdańskiego, pełnił funkcję kierownika sekcji statystyki w dziale planowania. W latach 1956–1962 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczynając eksternistycznie, od III roku stacjonarnie i zdobywając drugie magisterium.
Od lutego 1963 pracował w Katedrze Historii Literatury gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, w latach 1970–1980 w Zakładzie Teorii Literatury UG. W 1969 doktor na podstawie rozprawy Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej: próba analizy i krytyki (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, promotor: prof. Henryk Markiewicz). W 1973 odrzucono jego podanie o stanowisko docenta w Instytucie Filologii Polskiej, 3 I 1980 zrezygnował z pracy na UG. W 1981 w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk uzyskał habilitację an podstawie dorobku i rozprawy Między wiedzą pustą a wiedzą dowolną: analizy i krytyki wybranych wypowiedzi teoretycznoliterackich”. Nie związany z żadną uczelnią w 1994 otrzymał tytuł profesora (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie). Od 1959 członek Związku Literatów Polskich (ZLP), od 1963 Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Po stanie wojennym i likwidacji ZLP od 1989 należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Autor prac głównie z zakresu teorii literatury, krytycznoliterackich, artykułów z teorii i historii literatury, teorii wartości i neoscholastyki. Autor 14 zbiorów poetyckich, między innymi Jedyna miłość (1956), Szyderstwo i trwoga (1958), Dno widnokręgu (1968), W ciemności dnia (1970–1992), Dawniej i teraz (1972), Sny wielokrotne (1976), Obrazy (1978), Album niemiecki (1980), Na pustej drodze (1991), Pętla przez las (1992), Z rozproszenia (1992). Opublikował też między innymi: Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej (1974), Konstanty Troczyński – człowiek i doktryna (1988), Vox humana. Biblia w liryce Tadeusza Nowaka (1993). W 2009 nakładem Wydawnictwa UG ukazał się tom jego rozpraw Tajemnica a metody. Ze stanowiska wiedzy o literaturze.
Żonaty był z Jolantą z domu Kowalewską, ojciec Marii (ur. 1987). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
