FERBER EBERHARD, kanonik włocławski i warmiński

< Poprzednie

Następne >

EBERHARD FERBER (1499 – przed 5 VI 1528), kanonik włocławski i warmiński. Syn burmistrza Eberharda Ferbera i jego pierwszej żony, Margarethy z domu Valand. Brat rodzony kanonika warmińskiego i proboszcz gdańskiego kościoła św. Jana Johanna, bratanek biskupa Moritza Ferbera.

Po nauce w szkole katedralnej we Włocławku w 1503 zapisany został na uniwersytet w Wiedniu, od 1507 studiował we Frankfurcie nad Odrą. Tam też w 1509, w drukowanym zbiorze Hermanna Trebeliusa Surywanta, ogłosił także swoje wiersze. Studia ukończył jako magister sztuk wyzwolonych. Od 1511 przebywał w Rzymie przy stryju Moritzie Ferberze, za jego wstawiennictwem w 1514 został pokojowcem papieża i otrzymał kanonię we Włocławku.

19 IV 1515 otrzymał z kolei nominację króla polskiego Zygmunta Starego na kanonię warmińską, po śmierci jej dotychczasowego posiadacza Georga Delaua. Kanonię objął 5 IV 1516, toczył jednak o nią spór z berlińczykiem Thomasem Blankenfeldem (bratem prokuratora krzyżackiego w Rzymie). Na Warmii nie przebywał, razem ze starszym bratem Johannem Ferberem reprezentował biskupstwo warmińskie w kurii papieskiej w Rzymie. W 1523 załatwiał w papieskiej kurii zatwierdzenie wyboru stryja Moritza Ferbera na biskupa warmińskiego. Był także w Rzymie pełnomocnikiem Gdańska i Torunia. Zmarł młodo, niektóre źródła przypisują mu posiadanie żony i dwóch córek, kładąc jego śmierć na 1529. BŚ

Bibliografia:
Borawska Teresa, Ferber Eberhard, w: Słownik Biograficzny Kapituły Warmińskiej, Olsztyn 1996, s. 58.
Borawska Teresa, Życie umysłowe na Warmii w czasach Mikołaja Kopernika, Toruń 1996, s. 168.
Zins Henryk, Ród Ferberów i jego rola w dziejach Gdańska w XV i XVI w., Lublin 1951, s. 52, 94.