DRZEŻDŻON JAN, prozaik, poeta
| < Poprzednie | Następne > |
JAN DRZEŻDŻON (16 V 1937 Domatowo koło Pucka – 22 VIII 1992 Gdańsk), prozaik i poeta piszący w języku polskim i kaszubskim, historyk literatury kaszubskiej, adiunkt Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn kowala Józefa i Heleny z domu Hebel. Absolwent Liceum Pedagogicznego w Wejherowie i w 1956 polonistyki w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Podczas studiów pracował jako nauczyciel w szkołach podstawowych na Kaszubach. Od 1970 doktor na podstawie rozprawy Regionalna literatura kaszubska w latach 1920–1939. Zarys głównych problemów historycznoliterackich (promotor: prof. Andrzej Bukowski). W latach 1971–1976 pracował w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Słupsku; w 1973–1974 w Ontario (Kanada) stypendysta Fundacji Kościuszkowskiej. Od 1976 adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej UG i członek Związku Literatów Polskich.
Autor między innymi prac naukowych: Wędrówki Remusowe po Kaszubach (1971), Piętno Smętka. Z problemów kaszubskiej literatury regionalnej lat 1920–1939 (1973), Współczesna literatura kaszubska 1945–1980 (1986). Autor powieści: Oczy diabła (1976), Leśna Dąbrowa (1977), Okrucieństwo czasu (1977), Tajemnica bursztynowej szkatułki (1977), Wieczność i miłość (1977), Rozkosze miłości (1981), Karamoro (1983), Miasto automatów (1984), Twarz Boga (1984), Złoty pałacyk (1990), Na niwach (1991), Czerwony dwór (1992), Twarz Smętka (1993). Autor zbiorów opowiadań (W niedzielni wieczór, 1974; Upiory, 1975; Dzwónnik, 1979; Twarz lodowca, 1986), tomów poetyckich (Sklaniane pôcorë, 1974; Przëszlë do mie, 1995) oraz utworów dla dzieci (Kraina Pantaloników, 1978, 1985; Poszukiwania, 1980, 1986; Wśród ludzi, 1981, 1988).
Odznaczony między innymi Krzyem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988) i Medalem Stolema (1983).
Mieszkał we Władysławowie, następnie w Żelistrzewie koło Pucka. Pochowany w Mechowej. Od 1996 Muzeum Piśmiennictwa i Muzyki Kaszubskiej w Wejherowie organizuje konkursy literackie jego imienia.
