MÜNSTERBERG EMIL, prawnik
| < Poprzednie | Następne > |
EMIL MÜNSTERBERG (13 VII 1855 Gdańsk – 25 I 1911 Berlin), prawnik. Syn Moritza Münsterberga. W 1874 ukończył Gimnazjum Miejskie, studiował prawo i ekonomię polityczną w Zurychu, Lipsku i Getyndze, od 1877 doktor w Berlinie. Od 1877 referendarz sądowy w Gdańsku, Nowem (Neuenburg) i Królewcu, od 1882 z uprawnieniami asesora sądowego w Gdańsku. Od 1883 do 1885 asesor w magistracie berlińskim. Odbył uzupełniające studia językowe we Włoszech i Szwajcarii oraz studia z księgowości administracji publicznej w Berlinie. W latach 1887–1890 sędzia w Menden (Westfalia), 1890–1892 burmistrz Iserlohn (Nadrenia Północna-Westfalia), 1892–1896 członek zarządu miasta Hamburga, zwolniony po konflikcie z Radą Miejską. Odpowiedzialny był za opiekę społeczną, którą zreorganizował. Działalność na tym polu kontynuował w w Berlinie, w okresie 1898–190o jako wolontariusz, w 1901–1911 jako radca, członek władz miasta Berlina.
W 1880 założył ogólnoniemiecką organizację zajmującą się problematyką opieki społecznej (Deutscher Verein für Armenpflege und Wohltätigkeit), której w 1911 roku prezesował. Autor prac poświęconych państwowej i samorządowej opiece społecznej, między innymi: Das Landarmenwesen (1890), Die Gründe meines Ausscheidens aus dem Hamburgischen Staatsdienst (1896), Die Armenpflege (1897), Amerikanisches Armenwesen (1906), Die Anstaltsfürsorge in Deutschland (1910).
W 1883 w Berlinie poślubił Emmę von Spangenberg (1857–1920) z Coburga. Córka Else (1884–1955) była żoną Williama Harbutta Dawsona (1860–1948).
