MIEJSKI TEATR „MINIATURA” (pod tą nazwą od 1997), al. Grunwaldzka 16. Budynek. Do 1945 kawiarnia Café Stoeckmann, II w. świat. przetrwał bez większych zniszczeń. Od strony ulicy znajdowała się mała salka, duży westybul, w głębi nieduża sala na 400 miejsc z małą scenką bez urządzeń, kulis i niezbędnego zaplecza. W 1946, po niewielkich przeróbkach, budynek przeznaczono na teatr lalkowy i przekazano go pocz. rodzinnemu Teatrowi Łątek Olgi Dobużyńskiej-Totwen, upaństwowionemu 1950. Częściowo jedno-, częściowo dwukondygnacyjny, zwieńczony gzymsem, ozdobiony boniowaniem i ornamentami wytłoczonymi w tynku. Jego ogólna pow. wynosiła 985 m². W budynku znajdują się 2 klatki schodowe, w piwnicach (pod częścią budynku) magazyny i pomieszczenia techniczne. Na parterze znajdował się przedsionek, hall, kasa, foyer z bufetem i szatnią, widownia o pow. 190 m², scena ze stalowymi schodami z dwóch stron (87,4 m²), zapadnie o wym. 2,50 × 3,57 m i sala prób, pomieszczenia dla elektryków oraz sanitarne, 2 garderoby, pracownia lalek. Pomieszczenia adm. i garderoby umieszczono na piętrach. W 1952 i w latach późniejszych dokonywano niewielkich przeróbek, dopiero 1983–85 budynek i scena przeszły gruntowną modernizację i rozbudowę (powstało dodatkowe piętro). Obecnie składa się z 2 brył; część niższa, najstarsza, to wejście do teatru z kasą, hallem z poczekalnią i szatnią. Część wyższa, dwukondygnacyjna z podpiwniczeniem, stanowi właściwe pomieszczenie teatru – widownię, garderoby, zaplecze techniczne i magazynowe. W 2010 rozpoczął się gruntowny remont budynku. Przebudowano i unowocześniono widownię, kabinę elektroakustyków przeniesiono na poziom parteru, co pozwoliło na wybudowanie balkonu. Zmieniono kolorystykę widowni na bordowo-szarą, wymieniono siedziska dla publiczności na widowni mogącej pomieścić 300 osób. Poprawiono także akustykę i zastosowano nowoczesne rozwiązania, pozwalające oglądać spektakle niedosłyszącym. Latem 2011 przebudowano scenę, składającą się z 6 ruchomych segmentów (przesuwanych pionowo). Nad sceną prostokątny park oświetleniowy, pozwalający zastosować specjalny system do multimedialnych projekcji dekoracji. MWA Instytucja. Powstał 1952 po upaństwowieniu Teatru Łątek jako Państwowy Teatr Lalki i Aktora „Miniatura”. Za pierwszego dyr. Alego Bunscha, zgodnie z zaleceniami polit., miał pełnić funkcje polonizacyjne, co tłumaczyło podjęcie problematyki etnicznej Pomorza Wsch. i repertuar patriotyczny. Działalność naznaczona ideologią socrealistyczną znalazła wyraz w sztandarowym repertuarze lalkowym, jak Zielony mosteczek Jerzego Zaborowskiego czy Arirang Natalii Bojarskiej. W 1953 współpracę z teatrem rozpoczęła Natalia Gołębska, 1954 kier. lit. został q Lech Bądkowski. Odziedziczone po teatrze marionetek spłaszczone okno sceniczne zmuszało do reliefowej kompozycji obrazu, co oddalało te realizacje od sprymitywizowanego realizmu. Historyczne pasje A. Bunscha przekładały się na dbałość o autentyczność w odtwarzaniu scenografii oraz kostiumu i określały realistyczną konwencję teatru. Żart olszowiecki Hanny Januszewskiej (1956) był znakiem odwilży. Folklorystyczne zainteresowania przybierały nowy wyraz, mający źródło w fascynacji A. Bunscha architekturą szopki krakowskiej, której moduł przyjął jako zasadę i model świata. Szopkowa konstrukcja sceny znalazła się w takich przedstawieniach, jak: Pastorałki Leona Schillera (1957) czy Flisak i Przydróżka H. Januszewskiej (1957), najbardziej charakterystycznych z tego okresu. Etnograficzny realizm A. Bunscha przełamywała N. Gołębska, która folklor traktowała symbolistycznie. Był dla niej formą świadomości teatralnej, inspirowanej romantycznym przesłaniem o kulturotwórczej i moralnej sile tkwiącej w ludzie. Przykładem był ich wspólny spektakl O turze złotorogim (1964), w którym słowiańskie realia obyczajowe wpisane zostały we współczesne pol. marzenia patriotyczne. Historia i folklor krzyżowały się z planem baśniowym, wychodząc poza realizm hist., obecny w pierwszych przedstawieniach. Sięgając do tradycji ludowej, A. Bunsch i N. Gołębska stworzyli rodzaj narodowego kanonu sztuki lalkowej, służącego identyfikacji kulturowej współczesnego dziecka i objaśnianiu losów narodu. Był to jeden z najbardziej płodnych nurtów teatru. Jego szczytowym osiągnięciem był spektakl Bo w Mazurze taka dusza (1962), który utrzymywał się w repertuarze ponad 20 lat. Od 1961 nowy kier. artyst. Michał Zarzecki przekształcił Miniaturę w teatr wielkich inscenizacji lalkowych. Tworzył teatr iluzjonistyczny, ale iluzja służyła uprawdopodobnieniu świata baśni. Za kier. artyst. Zofii Watrak nastąpił zwrot ku baśni i poszukiwanie nowego, spoza tradycji teatru lalkowego, repertuaru. Ostatnim przedstawieniem, hołdującym klasyce lalkarskiej, była wielka inscenizacja M. Zarzeckiego Tajemnica złotego kluczyka Jekateriny Borisowej (1978). Nawiązanie współpracy z q Jerzym Krechowiczem (scenograf) oznaczało odejście od dotychczasowej estetyki teatr., przy zachowaniu lalki jako podstawowego środka wyrazu. Kolejne lata przyniosły konfrontację z innymi gatunkami sztuki, odchodzenie od lalki w kierunku aktora w żywym planie oraz polaryzację różnorodnych konwencji i postaw estetycznych. Pogłębiał się kryzys artyst. teatru, planowana redukcja zatrudnienia pracowników technicznych i administracji wywołała wewnętrzny konflikt, kontrowersje budziły także przedstawienia wyłamujące się z repertuaru tradycyjnie przypisanemu widowni dziecięcej (Polowanie na lisa Sławomira Mrożka), jak i prowokacyjne interpretacje klasyki (Czerwony Kapturek, Kot w butach). Niezaprzeczalny sukces przyniosła natomiast kolejna wersja Turlajgroszka na XXIX Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych. Za dyrekcji Tomasza Jaworskiego (1991–97) nastąpił zwrot ku lalkowym środkom wyrazu i tradycyjnej literaturze baśniowej (Słowik, Jak zdobyć korzec złota, wg Hansa Ch. Andersena). Spektakle znamionowała dogłębna interpretacja literatury i rzetelny warsztat reżyserski. Zmiana w 1997 nazwy na Miejski Teatr „Miniatura” i przejęcie na własność przez władze samorządowe Gd. zamykały historię jednoznacznego powiązania z jakimś dominującym gatunkiem. Lalka stała się jednym z wielu środków wyrazu, obok coraz częściej dominującego żywego planu. Teatr pod dyrekcją Konrada Szachnowskiego stał się repertuarowy, który określa poszukiwanie kanonu światowej literatury, przystosowanej do teatru dla dzieci i młodzieży. Wybór znanego tytułu dyktuje wybór środków wyrazu, których zmienną i różnorodną stylistykę wyznaczają zapraszani realizatorzy, niekoniecznie związani z teatrem lalkowym. Do znaczących przedstawień za kadencji K. Szachnowskiego należały: Wędrówka mistrza Kościeja Michaela de Ghelderode w reż. i scenografii Andrzeja Markowicza, Piękna i Bestia Laurenca Boswella w reż. Andrzeja Rozhina z projektami kostiumów Ewy Żylińskiej-Koszałkowskiej, Książę i żebrak Marka Twaina w reżyserii Arkadiusza Klucznika ze scenografią Elżbiety Terlikowskiej. ZW
|
|
| Dyrektorzy teatru Miniatura
|
| 1952–1961
|
Ali Bunsch (również scenograf)
|
| 1961–1979
|
Zbigniew Baturo
|
| 1980–1991
|
Zdzisław Miodowski
|
| 1992–1996
|
Tomasz Jaworski
|
| 1996–
|
Konrad Szachnowski
|
| 2011–
|
Romuald Wicza-Pokojski
|
| Kierownictwo artystyczne teatru Miniatura
|
| 1962–1976
|
Michał Zarzecki
|
| 1977–1981
|
Zofia Watrak
|
| 1982–1985
|
Konrad Szachnowski
|
| 1985–1991
|
Zbigniew Wilkoński
|
| 1992–1995
|
Piotr Tomaszuk
|
| 1996–2011
|
Konrad Szachnowski
|
| 2011–
|
Romuald Wicza-Pokojski
|
ZW
